عدالت در لبهٔ پرتگاه: نگاهی به درخشان‌ترین نقش‌آفرینی آل پاچینو در فیلم «عدالت برای همه»

عاطفه شهباز | باور کنید که در کارنامه درخشان آل پاچینو، فیلمی به اندازهٔ «عدالت برای همه» (And Justice for All) چنین بی‌ادعا اما قدرتمند ظاهر نشده است. اثری که غالباً در سایهٔ غول‌هایی مانند «پدرخوانده» و «صورت‌زخمی» قرار می‌گیرد، اما در حقیقت یکی از عمیق‌ترین بازی‌های پاچینو را به نمایش می‌گذارد.

این فیلم در سال ۱۹۷۹ به کارگردانی نورمن جویسون و نویسندگی والدو سالت ساخته شد؛ در زمانی که سینمای آمریکا هنوز درگیر بازتاب شکست‌های اجتماعی و اخلاقی دهه‌های پیشین خود بود. با قدرت نشان می‌دهد که چگونه وقتی فرد شغلی را برمی‌گزیند که قرار است از ریاکارترین انسان‌ها دفاع کند، ایستادن برای حقیقت به یک مبارزهٔ درونی تبدیل می‌شود. فیلم با جسارت، دستگاه قضایی آمریکا را نقد می‌کند؛ سیستمی که گاهی بیشتر شبیه به نمایشنامه‌ای آشفته است تا نهادی برای احقاق حق.

و اما صحنه آخر فیلم، چه می‌گویید؟ بدون تردید، بهترین سکانس دفاعی است که تماشا می‌کنید؛ تصمیمی که در لحظه به یک طغیان تبدیل می‌شود، مونولوگی قدرتمند و درخشان که مرز میان وکیل و معترض، میان حرفه و انسانیت را در هم می‌شکند. آل پاچینو، یا همان رابین ویلیامز کبیر (ال اف پاچینو)، در این فیلم نشان می‌دهد که «عدالت برای همه» نه فقط یک درام حقوقی، بلکه روایت پرتنشی از وجدان در عصر ریاکاری است. روایتی که هنوز پس از دهه‌ها، آینه‌ای صادق مقابل بسیاری از نظام‌های عدالت‌نمای جهان است.

اگر تاکنون این فیلم را ندیده‌اید، اکنون زمان آن فرا رسیده است که فرصت تجربه یکی از پنهان‌ترین و گرد و خاک گرفته‌ترین شاهکارهای سینمای قرن بیستم را از دست ندهید.