درگذشت ابراهیم رهبر، نویسنده و منتقد ادبی دهه ۴۰ ایران | آثار ماندگار در حوزه اجتماعی و فرهنگی

ابراهیم رهبر یکی از نویسندگان ایرانی دهه ۱۳۴۰ بود. او در رشته زمین‌شناسی تحصیل کرد و در سال ۱۳۴۴ مدرک خود را دریافت نمود. پس از بازنشستگی از وزارت کشاورزی در سال ۱۳۵۹، سفرهای متعددی به کشورهای مختلف از جمله آلمان انجام داد.

پس از گرفتن دیپلم، رهبر برای ادامه تحصیل در رشته زمین‌شناسی وارد دانشگاه تهران شد. همزمان با تحصیل، فعالیت‌های آموزشی خود را آغاز کرد و در دهه ۴۰، اولین داستان‌هایش در مجلاتی مانند «آرش»، «نگین»، «طرفه»، «سخن» و «هنر و اندیشه» منتشر شدند.

در همین دوران، اولین کتاب او با عنوان «مهربانان و سه‌نمایشنامه‌ دیگر» منتشر شد. در آثارش، رهبر به موضوعاتی چون فقر و نابرابری‌های اجتماعی، تاریخ معاصر، فرهنگ عامه، کودکان فرودست، کارگران و روستاییان توجه ویژه داشت.

با تشکیل کانون نویسندگان ایران، او نیز به عضویت آن درآمد. در سال ۱۳۴۹، فعالیت خود را با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز کرد.

در سال ۱۳۵۲، به دلیل فعالیت‌های سیاسی و ارتباط با اندیشه‌های چپ، دستگیر و زندانی شد. پس از آزادی، درخواست استخدام در وزارت فرهنگ و هنر رد شد و او به تدریج از فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی کناره‌گیری کرد و از حضور در محافل ادبی و فرهنگی خودداری نمود.

از آثار او می‌توان به کتاب‌هایی چون «چاپ آخر زندگی»، «در شهری کوچک»، «شاهد رسمی»، «من در تهرانم»، «نام کسما»، «مهربانان و سه نمایشنامه‌ی دیگر»، «نونو و چهار نمایشنامه‌ی دیگر»، «سوگواران» و «دود و آه» اشاره کرد.