ابراهیم رهبر، نویسنده و منتقد ادبی گیلانی درگذشت؛ زندگی، آثار و تأثیرگذاری بر ادبیات معاصر ایران

ابراهیم رهبر، نویسنده و منتقد ادبی برجسته ایرانی، در سن ۸۷ سالگی و بر اثر کهولت سن درگذشت. او در سال ۱۳۱۷ در صومعه‌سرا متولد شد و در دهه ۱۳۴۰ با انتشار داستان‌هایی در مجلاتی مانند «آرش»، «نگین»، «طرفه»، «سخن» و «هنر و اندیشه» به شهرت رسید. رهبر تحصیلات خود را در رشته زمین‌شناسی از دانشگاه تهران به پایان رساند و همزمان با تحصیل، وارد حرفه معلمی شد.

در آثارش، او به موضوعاتی چون فقر، نابرابری‌های اجتماعی، تاریخ معاصر، فرهنگ عامه و زندگی کودکان فرودست، کارگران و روستاییان توجه خاص داشت. از جمله آثار منتشر شده او می‌توان به «مهربانان و سه نمایشنامه‌ی دیگر»، «چاپ آخر زندگی»، «در شهری کوچک»، «شاهد رسمی»، «من در تهرانم»، «نام کسما»، «نونو و چهار نمایشنامه‌ی دیگر»، «سوگواران» و «دود و آه» اشاره کرد.

رهبر یکی از اعضای اولیه کانون نویسندگان ایران بود و فعالیت خود را در سال ۱۳۴۹ با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز کرد. در سال ۱۳۵۲، به دلیل فعالیت‌های سیاسی و ارتباط با اندیشه‌های چپ، بازداشت و زندانی شد. پس از آزادی، به دلیل رد صلاحیت، از استخدام در وزارت فرهنگ و هنر بازماند و به انزوا و عزلت خودخواسته روی آورد.

در سال‌های اخیر، کتاب «در مه نشسته بود» نوشته نسیم خلیلی، به عنوان یک شناختنامه از زندگی و آثار ابراهیم رهبر منتشر شد. این اثر به بررسی داستان‌های رهبر و کاوش در زندگی این نویسنده ارزشمند گیلانی می‌پردازد.