همسر رضا رویگری: هیچ‌کس یک روز کنار او نبود، من ۸ سال همراهش بودم؛ عشق و تعهد راز ماندگاری زندگی مشترک
تارا کریمی، همسر رضا رویگری، با اعتراض به قضاوت‌ها درباره حضورش در آسایشگاه کهریزک، بیان کرد هشت سال از زندگی‌اش را برای مراقبت از این هنرمند صرف کرده است.
در شامگاه دوشنبه، پنجم اردیبهشت، ویدیویی از رضا رویگری در آسایشگاه کهریزک منتشر شد که خبرساز شد. او در این ویدیو با بیان اینکه «بعد از شصت سال کار، همسرم مرا این‌جا انداخته است و نه تلفنی دارم و نه کارت بانکی»، از طرفدارانش خواست کمک کنند. انتشار این ویدیو واکنش مسئولانی مانند سیدعباس عظیمی، مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت، و محمد خزاعی، رئیس سازمان سینمایی، را برانگیخت. در ادامه، پرویز پرستویی با بازنشر ویدیویی در استوری اینستاگرام خود، از تهیه خانه‌ای همراه با پرستار برای رضا رویگری خبر داد. بر اساس آن ویدیو، عاملان این اقدام شامل پرستویی، علیرضا اصغری، خیر جوان، شقایق فراهانی، علیرام نورایی و شهربانو منصوریان بودند. همچنین، امروز، چهارشنبه هفتم اردیبهشت، علیرضا غروی، مجری، بازیگر و فیلمساز، اعلام کرد حاج‌مهدی عباسی، یکی از مالکان بزرگ شمیران تهران، به او گفته است در خیابان نیاوران یک آپارتمان ۱۵۰ متری با امکانات کامل و چند پرستار آماده است که رضا رویگری به آنجا برود، اما شرط آن است که او تنها و بدون همسرش باشد.
همسر رضا رویگری، تارا کریمی، در واکنش به این وقایع در گفت‌وگویی تلفنی با یکی از تلویزیون‌های اینترنتی گفت: «این نوع قضاوت‌ها چیز جدیدی نیست و من هم حق می‌دهم مردم نخواهند هنرمندشان در وضعیتی نابسامان باشد. البته این وضعیت ممکن است از دید مردم ناپسند باشد، اما تیم پزشکی ایشان تصمیم گرفتند در جایی نگهداری شوند که تیمی از پزشکان کنارشان باشد و بهترین امکانات در اختیارشان قرار گیرد. هر کسی هر کاری که می‌تواند انجام می‌دهد و این واقعیت است.»
او ادامه داد: «آقای رویگری پنج سال است که در مصاحبه‌ها درباره وضعیتش صحبت می‌کند و من توان مالی برای نگهداری خصوصی از ایشان را ندارم. دو هفته پس از عید، در بیمارستان مدرس بستری شدند و از یک ماه قبل از عید، دیگر توان کنترل مسائل بهداشتی‌شان را نداشتند. هر روز از اورژانس سرم می‌زدند و سموم بدنشان خارج می‌شد، تا اینکه تصمیم گرفتیم ایشان را به بیمارستان منتقل کنیم، جایی که بهترین رسیدگی‌ها به او صورت گرفت. با توجه به اینکه دیگر نمی‌توانست راه برود و در بستر بود، نمی‌توانستم به تنهایی جسم ۹۰ یا ۱۰۰ کیلویی ایشان را جابه‌جا کنم. کسانی که در خانه مریض دارند، می‌دانند من چه می‌گویم.»
کریمی همچنین گفت: «ویدیویی که گرفته شد، ناحق و ناعادلانه بود و جای تاسف دارد. من هشت سال است که بهترین روزهای زندگی‌ام را صرف ایشان کرده‌ام. در سن ۳۲ یا ۳۳ سالگی، کنار ایشان ایستادم و هر کاری از دستم برمی‌آمد انجام دادم. حالا هم خوشحالم که هر چه در توان داشتم، انجام دادم. من شرایط مالی برای بردن ایشان به جای خصوصی نداشتم و اگر شما در این وضعیت بودید، چه می‌کردید؟ من فکر می‌کنم بهترین راه را انتخاب کردم. البته ناراحت و آزرده‌خاطر شدم، اما این احساسات طبیعی است. من به عنوان همسرش، خیلی ناراحت بودم چون کسی نبود که یک روز کنار ایشان باشد. هشت سال است که با او زندگی می‌کنم و در این مدت، کسی را که حالا احساساتی شده، ندیدم. از بسیاری درخواست کمک کردم، اما هیچ‌کدام کمکی نکردند و اگر هم کردند، کافی نبود تا بتوانم هزینه‌های زندگی و درمان او را تامین کنم. نیازمند فکری اساسی بودیم.»
در پایان، کریمی افزود: «این خصلت ما ایرانی‌ها است که تا زمانی که به ته خط نرسیم، وضعیت را درک نمی‌کنیم. مصاحبه‌های آقای رویگری را ببینید؛ او پنج سال است درباره وضعیتش صحبت می‌کند. من نتیجه کار برایم مهم است، همین. چه تارا کنار او باشد یا نباشد، هر کسی که می‌تواند کمکی کند، باید اقدام کند. آقای رویگری خودش هم گفته است اگر وعده‌های مربوط به خانه عملی می‌شد، امروز باید یک شهرک داشت.»
