علیرضا قربانی: حفظ هویت موسیقی ایرانی در جهان
علیرضا قربانی با تأکید بر حفظ هویت موسیقی ایرانی در گفت‌وگو با TRT ترکیه
علیرضا قربانی بر اهمیت حفظ هویت موسیقی ایرانی، انتزاعی بودن آن و نقش سازهای سنتی در انتقال احساسات و اصالت فرهنگی تأکید کرد.
علیرضا قربانی در مصاحبه‌ای با شبکه TRT ترکیه نظرات خود درباره موسیقی، ساز و خوانندگی را اینگونه بیان کرد: موسیقی یکی از بی‌واسطه‌ترین و انتزاعی‌ترین هنرهای هفت‌گانه است و این ویژگی رمز و راز آن است که حتی اگر فرد به ادبیات یا شعر اثر آگاهی نداشته باشد، تنها با شنیدن آن می‌تواند درک کند که موسیقی چقدر عمیق، احساساتی، حماسی، رزمی، غمگین یا شادی‌آفرین است و بسیاری احساسات دیگر را تجربه کند. این یکی از اسرار موسیقی است که بدون نیاز به فهم کلام، بر احساسات انسان تأثیر می‌گذارد.
او همچنین درباره تأثیر جغرافیا در شکل‌گیری و فهم موسیقی توضیح داد: آشنایی با منطقه جغرافیایی و زیست آن منطقه باعث می‌شود که موسیقی آن جامعه بهتر شناخته شود. طبیعی است که مردمی که در خاورمیانه زندگی می‌کنند، بیشتر موسیقی‌های یکدیگر را شنیده و از هم الهام گرفته‌اند و تأثیر متقابلشان بر یکدیگر قابل توجه است.
این هنرمند مجدداً بر ماهیت انتزاعی موسیقی تأکید کرد و بیان داشت که اگرچه ممکن است با متن آن آشنا نباشید، اما موسیقی می‌تواند به‌طور کامل در درونتان نفوذ کند و تأثیرگذار باشد. او همچنین در مورد حفظ هویت اثر در ترکیب موسیقی ایرانی با ارکستر یا فرم‌های دیگر گفت: تلاش بر این است که اصالت موسیقی حفظ شود و رنگ و بوی خاص خود را از دست ندهد، به‌ویژه زمانی که با ارکستر بزرگ و سازهای غیرایرانی ترکیب می‌شود.
وی افزود که برای نگه‌داشتن هویت، عناصر مختلفی مانند ادبیات و شعر نقش مهمی دارند. بسیاری از ملودی‌های نوین بر پایه موسیقی ردیفی، دستگاهی یا تصانیف مختلف ایرانی ساخته شده یا از آن‌ها بهره‌برداری می‌کنند. قربانی در رابطه با نقش سازهای سنتی در حفظ هویت موسیقی اظهار داشت که استفاده از سازهای سنتی و ایرانی، همان‌طور که در فرهنگ‌های دیگر جهان رایج است، راهی برای نگه‌داشتن هویت فرهنگی و افزودن رنگ و طعم خاص به موسیقی حتی در اجراهای نوین است.
در پایان، او درباره جایگاه خواننده در این نوع موسیقی تصریح کرد که خواننده به‌عنوان سولیست، روایت‌گر و داستان‌گوی متن است. او با افزودن ظرایف احساسی، صدای خود را به کار می‌گیرد تا شعری که ممکن است تنها به صورت دکلمه خوانده شود، اثر محدودکننده‌ای نباشد و تأثیرگذاری و نفوذ آن در مخاطب چندین برابر شود.
