ریحانه رضی از تئاتر تا نقش «حوری» در «تاسیان»: مسیر صداقت و تأثیر
ریحانه رضی: از تئاتر تا نقش «حوری» در «تاسیان»؛ مسیر پرچالش و تاثیرگذار بازیگری با صداقت
ریحانه رضی از تئاتر تا نقش «حوری» در «تاسیان»: مسیر پرچالش بازیگری با صداقت و تاثیرگذاری
این جمله که «بزرگ‌ترین دروغ جهان است که باید با صداقت انجام شود» بخشی از سخنان ریحانه رضی، بازیگر نقش «حوری»، است؛ هنرمندی که فعالیت خود را در عرصه تئاتر آغاز کرده و برای نمایش «هیدن» جوایزی همچون تندیس بهترین بازیگری زن از چهل‌و‌دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر و تندیس ویژه هیأت داوران در مراسم تئاتر و موسیقی علی معلم (جشن حافظ) را دریافت کرده است. بازی در نقش «حوری»، که کاراکتری کلیدی و تاثیرگذار در «تاسیان» است، فرصت مناسبی بود تا با او درباره حضور در این اثر، چالش‌ها، تعامل با تینا پاکروان و موضوعات دیگر گفتگو کنیم که در ادامه می‌خوانید.
اوایل فعالیت خود را در تئاتر آغاز کرد و سپس وارد عرصه تصویر شد. بسیاری بر این باورند که بازیگرانی که از تئاتر وارد حوزه‌های تصویری می‌شوند، موفق‌تر هستند. شما این نظر را تایید می‌کنید؟
من بر این باورم که تمرین برای بازیگر بسیار حیاتی است و تئاتر به عنوان یک فرآیند مهم تمرین و آماده‌سازی برای نقش‌آفرینی شناخته می‌شود. البته من مخالف تفکیک هنرها یا ارزش‌گذاری بر اساس حوزه فعالیت نیستم، اما برای من مهم است که بازیگر از هر منظری تمرین کند؛ چه بدن، بیان، نگاه، تفکر، ایدئولوژی، دیدن و... این تمرین‌ها نقش مهمی در شکل‌گیری یک بازیگر حرفه‌ای دارند.
چقدر تجربه‌های حضور در تئاتر می‌تواند در حوزه تصویر تأثیرگذار باشد و این تأثیر به چه صورت است؟
تئاتر یک اجرای زنده است که بازیگر در مدت زمان محدود، معمولاً ۷۰ دقیقه یا حداکثر ۲ ساعت، باید نقش خود را از نقطه شروع به نقطه میانه و در نهایت به نقطه پایانی برساند. در این مدت کوتاه، باید نقش را به گونه‌ای ایفا کرد که مخاطب آن را باور کند، با آن همذات‌پنداری کند و با بازیگر همراه شود. این کار بسیار دشوار است. از سوی دیگر، نباید فراموش کنیم که در حوزه تصویر، بازیگر فرصت بیشتری دارد تا شخصیت خود را تدریجی و آرام خلق کند و به مرحله‌ای برسد که مخاطب آن را بپذیرد.
در تئاتر، نهایتاً دو ساعت زمان داریم تا تمام ابعاد شخصیت به تماشاگر منتقل شود و او باور کند. نباید از اهمیت کار در حوزه تئاتر غافل شد، زیرا آموزش‌های تئاتری راه‌هایی را برای بازیگر هموار می‌کند که ممکن است کمک بزرگی باشد. صادقانه بگویم، هیچ‌چیز مطلق نیست و آنچه من بیان می‌کنم بر اساس تجربیات شخصی است. بر این باورم که در تئاتر، با تمرین مداوم، اجراهای پی‌درپی و خلق مداوم شخصیت، فرآیند شکل‌گیری کاراکتر صورت می‌گیرد. لازم است ذکر کنم که من ادبیات نمایشی خوانده‌ام، گرایش نویسندگی دارم و متن و نمایشنامه می‌نویسم، بنابراین قبل از بازی، شخصیت را در ذهنم خلق می‌کنم.
در تئاتر، فرصت کمی برای معرفی جزئیات پلان به پلان یا سکانس به سکانس وجود دارد. باید به گونه‌ای کار کرد که تماشاگر پس‌زمینه شخصیت، موقعیت فعلی و حتی آینده آن را درک کند، بدون اینکه نیاز به توضیح مستقیم باشد. گاهی احساس می‌کنم کار در حوزه تئاتر شبیه ورزش است؛ زیرا ذهن، بدن، نگاه و بیان فرد برای خلق کردن همواره باید آماده باشد. از نظر من، تمرین واقعی، کلید موفقیت بازیگر است.
چگونه وارد پروژه سریال «تاسیان» شدید؟
در حال اجرای نقش در تئاتر «هیدن» بودم که تینا پاکروان عزیز با من تماس گرفت و درخواست دیداری داشت. به دفتر ایشان رفتم و پیشنهاد حضور در پروژه «تاسیان» را مطرح کردند و درباره نقش صحبت کردیم. باید بگویم که با عشق و افتخار این فرصت را پذیرفتم و در طول همکاری، بسیار از ایشان آموختم.
من زمانی به پروژه «تاسیان» پیوستم که تقریباً یک سال و نیم از فیلمبرداری آن گذشته بود و همکاران در این مدت با هم همکاری می‌کردند و درک عمیقی از نقش‌ها و موقعیت‌ها داشتند، چه در پشت صحنه و چه در جلوی دوربین. من به عنوان بازیگر در نقش بسیار مهم و کلیدی «حوری»، که خانم پاکروان بارها بر تأثیرگذاری این شخصیت تأکید کرده بودند، در نقطه شروع قرار داشتم. طبیعی بود که احساس استرس کنم و در این مرحله باید ابتدا خودم و سپس «حوری» را پیدا می‌کردم.
این کار بدون شک با چالش‌ها و سختی‌هایی همراه بود. خدا را شاکرم که همه چیز به خوبی و به درستی پیش رفت. حضور خانم پاکروان در فرآیند رسیدن به نقش «حوری» بسیار موثر بود، زیرا ایشان خالق تمامی شخصیت‌ها بودند و تسلط کامل بر متن و نقش داشتند.
تجربه شما در همکاری با تینا پاکروان به عنوان کارگردان چگونه بود؟
صادقانه بگویم، به دلیل زمان بسیار کمی که برای رسیدن به نقش «حوری» داشتم، نگران بودم که آیا می‌توانم در مدت محدود و بر اساس ایده‌آلی که در ذهن خودم و کارگردان وجود داشت، خودم را به نقش و گروه برسانم. این نگرانی در من شکل گرفت، اما خانم پاکروان با گفتن اینکه او «حوری» کیست و راهنمایی‌ام می‌کند، آرامشم بخشید.
او لحظه‌ای دستم را رها نکرد و اگر بخواهم مثالی عاطفی بزنم، این است که انگار دست یک کودک نوپا (حوری) را گرفته باشد و پس از اطمینان پیدا کردن که او می‌تواند روی پای خودش بایستد، دستش را رها کرده و همچون مادری، حمایت و تشویق ادامه داده است. این حرکت باعث شد خیلی زود خودم را پیدا کنم، به گروه وصل شوم و با آن‌ها هماهنگ شوم. در این مسیر، از تجربه‌هایم بهره بردم و هرگز از تلاش دست نکشیدم. همچنین از تک‌تک عوامل پروژه «تاسیان» سپاسگزارم که کنار من بودند.
شاید قسمت دوازدهم را بتوان به عنوان یک نقطه عطف در بازی شما در نظر گرفت. ورود به خانواده نجات و آشنایی با خواهر «جمشید» چه تأثیراتی بر روند داستان داشتند؟ آیا پس از این بخش، حضور شما در بازی پررنگ‌تر خواهد شد؟
به نظر من، بازیگری خودش یک چالش بزرگ است. باید بدانم که هر نقشی را که بازی می‌کنم، شخصیت واقعی من نیست و این خودش یک آزمون و چالش است. در اصل، واژه بازیگر نماد چالشی است که باید پشت سر گذاشت. تصور من از بازیگری این است که آن شامل حرف، کلمه، جمله، فعل، فاعل، مفعول و صفات است و معتقدم که بازیگری بزرگ‌ترین دروغ جهان است که باید با صداقت انجام شود. چه چیزی از این سخت‌تر است؟ آیا ممکن است یک دروغ بزرگ را با صداقت برپا کرد؟ کسانی که توانسته‌اند با صداقت بازی کنند، از نظر من، بسیار موفق بوده‌اند.
اگر دیدگاه تماشاگران نسبت به این سریال را مد نظر قرار دهیم، چه ویژگی‌هایی در این اثر وجود دارد که می‌تواند باعث جذب و همراہی آن‌ها با داستان و شخصیت‌هایش شود؟
اصالت و صداقتی که خالق «تاسیان» به این پروژه افزوده است.
آیا نکته‌ای برای پایان دادن به گفتگو دارید؟
در باور من، این جهان واقعاً آنقدر جدی نیست که برای آن از ارزش‌هایی مانند صداقت، دوستی، محبت، عشق، انسانیت و شرافت فاصله بگیریم. حقیقت این است که عشق، راهی است برای کاهش رنج‌های انسان. بیایید به عشق ایمان داشته باشیم، زیرا تنها راه نجات در آن نهفته است.
