ریحانه رضی از تئاتر تا نقش «حوری» در تاسیان؛ صداقت، تمرین و چالش
ریحانه رضی از تئاتر تا نقش «حوری» در سریال تاسیان: بازیگری، تمرین، صداقت و چالش‌های واقعی
ریحانه رضی بازیگر نقش «حوری» در سریال تاسیان، با تمرین و صداقت، چالش‌های بازیگری را تجربه می‌کند و از تئاتر تا تصویر، مسیر رشد خود را می‌پیماید.
«معتقد هستم که بازیگری بزرگ‌ترین دروغ جهان است که باید با صداقت و صداقت کامل اجرا شود.» این گفته بخشی از سخنان ریحانه رضی است؛ بازیگری که فعالیت خود را در عرصه تئاتر آغاز کرده و برای نمایش «هیدن» موفق به دریافت تندیس بهترین بازیگری زن در چهل‌ودومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر و جایزه ویژه هیأت داوران در مراسم تئاتر و موسیقی علی معلم (جشن حافظ) شده است.
ایفای نقش «حوری» در نمایش «تاسیان» که کاراکتری مهم و تأثیرگذار است، فرصت مناسبی بود تا با او درباره حضور در این اثر، چالش‌ها و تعامل با تینا پاکروان و دیگر موضوعات گفت‌وگو کنیم که در ادامه می‌خوانید:
شما فعالیت خود را از تئاتر شروع کردید و سپس وارد حوزه تصویر شدید. بسیاری معتقدند بازیگرانی که از تئاتر وارد عرصه‌های تصویری می‌شوند، موفق‌تر هستند. نظر شما در این باره چیست؟
من بر این باورم که تمرین برای بازیگر امری ضروری است و تئاتر به عنوان یک فرآیند تمرینی مهم، نقش کلیدی در رسیدن به نقش و خلق آن دارد. البته من تفکیک حوزه‌های هنر یا ارزش‌گذاری بر آن‌ها را نمی‌پذیرم؛ اما برای بازیگر، تمرین کردن در هر حوزه‌ای اهمیت دارد. این تمرین‌ها شامل بدن، بیان، نگاه، اندیشه، تفکر، ایدئولوژی، دیدن و درک جهان است.
تجربه‌های حضور در تئاتر چه میزان در عرصه تصویر تأثیرگذار است و چگونه؟
تئاتر یک اجرای زنده است که بازیگر در مدت زمان مشخصی—مثلاً ۷۰ دقیقه یا نهایت ۲ ساعت—باید نقش خود را از نقطه شروع به نقطه پایان برساند. در این مدت کوتاه، باید نقش را آن‌گونه ایفا کند که مخاطب باور کند، آن را بپذیرد و با شخصیت همراه شود. این کار بسیار دشوار است.
از طرف دیگر، در حوزه تصویر فرصت بیشتری برای معرفی و توسعه کاراکتر وجود دارد. بازیگر می‌تواند آرام‌آرام نقش را شکل دهد و به مرحله‌ای برساند که مخاطب آن را بپذیرد.
با این حال، در تئاتر، نهایتاً دو ساعت فرصت دارید تا تمامی ابعاد کاراکتر را به تماشاگر منتقل کنید و او را قانع کنید. نمی‌توان تأثیرات و ارزش‌های کار در تئاتر را نادیده گرفت، چون آموزش و تجربه مستقیم در این حوزه راه‌هایی را برای بازیگر هموار می‌کند که شاید در دیگر حوزه‌ها کمتر یافت شود و کمک بسیار مهمی به رشد و توانمندی او باشد.
صادقانه بگویم، هیچ‌کسی به صورت مطلق صفر و صد نیست و هر چیزی بر اساس دیدگاه و تجربه فردی شکل می‌گیرد. از نظر من، در حوزه تئاتر، خلق کاراکتر نتیجه تمرین مداوم است؛ تمرین، تمرین و باز هم تمرین، سپس اجرا، اجرا و اجرا، و در نهایت خلق شخصیت که با تلاش و تکرار صورت می‌گیرد. لازم است ذکر کنم که من تحصیلات در زمینه ادبیات نمایشی دارم، گرایش نویسندگی را دنبال می‌کنم و متن و نمایشنامه می‌نویسم، بنابراین قبل از بازی کردن، شخصیت را در ذهن خود می‌سازم.
در تئاتر، فرصت کافی برای توضیح جزئیات هر پلان و سکانس وجود ندارد؛ باید به گونه‌ای عمل کنیم که تماشاگر بتواند پس‌زمینه شخصیت را درک کند، وضعیت فعلی او را بپذیرد و حتی آینده‌اش را تصور کند، بدون اینکه صحنه‌های زیادی برای توضیح آن ببینید. گاهی احساس می‌کنم کار در تئاتر شبیه ورزش است؛ چراکه ذهن، بدن، نگاه و حتی بیان فرد همیشه باید آماده باشد تا بتواند نقش را به بهترین شکل ایفا کند. برای من، تمرین واقعی اهمیت زیادی دارد چون پایه و اساس بازیگری است.
حضور شما در سریال «تاسیان» چگونه رقم خورد؟
در حال حاضر در تئاتر «هیدن» مشغول بازی بودم که تماس گرفتم از طرف تینا پاکروان، و ایشان درخواست دیداری داشتند. پس از ملاقات در دفترشان، پیشنهاد حضور در «تاسیان» را دریافت کردم و درباره شخصیت صحبت کردیم. باید بگویم که با عشق و افتخار پذیرفتم که در این پروژه بازی کنم و در طول مسیر از ایشان بسیار یاد گرفتم.
از کاراکتر «حوری» برایمان بگویید. چگونه با آن آشنا شدید؟
من زمانی به پروژه «تاسیان» پیوستم که تقریباً یک سال و نیم از فیلمبرداری گذشته بود و دوستان در این مدت درگیر نقش‌ها و موقعیت‌های مختلف بودند و کاملاً با شخصیت‌ها آشنا بودند، چه بازیگرانی که جلوی دوربین بودند و چه افراد پشت صحنه. من به عنوان بازیگر نقش مهم و کلیدی «حوری» که خانم پاکروان بارها بر تأثیرگذاری آن تأکید کردند، در شروع کار قرار داشتم. طبیعی است که استرس داشتم و در فکر این بودم که ابتدا باید خودم را پیدا کنم و سپس نقش «حوری» را شکل دهم.
این کار بدون چالش و سختی نبود، اما خدا را شاکرم که همه چیز به خوبی پیش رفت. حضور خانم پاکروان در فرآیند رسیدن به شخصیت «حوری» بسیار مؤثر بود؛ چراکه ایشان خالق تمامی کاراکترها بودند و کاملاً به متن و نقش مسلط بودند.
تعامل شما با تینا پاکروان به عنوان کارگردان چگونه بود؟
با توجه به زمان محدود برای رسیدن به شخصیت «حوری»، نگرانی داشتم که آیا می‌توانم در این زمان کوتاه و با ایده‌آلی که در ذهنم و کارگردان وجود داشت، نقش را به خوبی ایفا کنم. اما خانم پاکروان آرامش بخشید و راهنمایی‌ام کرد، توضیح داد «حوری» کیست و چگونه باید آن را پیدا کنم.
او همیشه دستم را نگه داشت، انگار دست یک کودک نوپا (حوری) را گرفته و پس از اطمینان از اینکه می‌تواند روی پای خودش بایستد، دستش را رها کرد و مانند مادر، حمایت و تشویق ادامه داد. این حمایت باعث شد سریع‌تر خودم را پیدا کنم، با گروه هم‌سو شوم و پیش بروم. در این مسیر، از تجربیات خود بهره بردم و همت و تلاش را کنار نگذاشتم. همچنین از تک‌تک اعضای پروژه «تاسیان» سپاسگزارم که در کنار من بودند.
قسمت ۱۲ را شاید بتوان نقطه عطف بازی شما دانست. ورود به خانواده نجات و آشنایی با خواهر «جمشید». آیا پس از این قسمت نقش شما پررنگ‌تر خواهد شد؟ و از چالش‌برانگیزترین سکانسی که بازی کردید، برایمان بگویید.
من معتقدم بازیگری خودش یک چالش بزرگ است؛ چون باید بدانم هر نقشی که ایفا می‌کنم، منِ واقعی نیستم. این یعنی خودِ بازیگری، یک چالش است. بازیگری یعنی کار کردن با کلمات، جملات، افعال و صفات، و معتقدم بزرگ‌ترین دروغ جهان، دروغی است که باید با صداقت گفته شود. سخت‌ترین قسمت این است که چطور می‌توان یک دروغ بزرگ را با صداقت اجرا کرد؟ آن‌هایی که توانسته‌اند با صداقت بازی کنند، بسیار موفق بوده‌اند.
اگر نگاه مخاطب به سریال باشد، این اثر می‌تواند به خاطر صداقتی که در ساخت آن وجود دارد، با مخاطب ارتباط برقرار کند.
برای پایان گفت‌وگو، نکته‌ای دارید؟
فکر می‌کنم جهان ما آن‌قدر جدی نیست که از صداقت، مهر، عشق، دوستی، انسانیت و شرافت فاصله بگیریم. حقیقت این است که عشق، کاهش رنج بشر است و باید به آن ایمان داشت، چون تنها راه نجات است.
