افشاگری دکتر پژمان درباره مرگ تدریجی و سوءاستفاده در اردوگاه «جزیره عشق ابدی»: 80 درصد بچه‌ها لنگ نان شب بودند!

داستان برنامه «عشق ابدی» نه از ایران شروع شده و نه پدیده‌ای نوین است. این برنامه در واقع نسخه‌ای بازتولید شده از یکی از معروف‌ترین فرمت‌های برنامه‌های واقع‌نمای جهان است؛ قالبی که ریشه آن به سال 2005 و برنامه «جزیره عشق» (Love Island) در انگلستان بازمی‌گردد. هدف اولیه این نوع برنامه‌ها، سرگرم کردن مخاطب از طریق نمایش روابط عاطفی در قالب رقابتی بود؛ مدلی که به تدریج با استقبال گسترده‌ای مواجه شد و کشورهای متعددی مانند استرالیا، کانادا، آلمان و ترکیه نسخه‌های بومی‌شده آن را تولید کردند.

نسخه ایرانی «عشق ابدی» نیز در همین مسیر قرار دارد؛ برنامه‌ای که در ویلایی در ترکیه و با حمایت یک اسپانسر ترک ساخته شده است. در ظاهر، هدف این برنامه، فراهم کردن فضایی برای آشنایی دختران و پسران و شکل‌گیری روابط عاطفی عنوان می‌شود، اما در عمل، آنچه به مخاطب ارائه می‌شود، فاصله زیادی با این ادعا دارد. سناریوهای از پیش طراحی‌شده، موقعیت‌های ساختگی و تلاش‌های آشکار برای ایجاد حاشیه و افزایش بازدید، نشان می‌دهد که این برنامه بیشتر شبیه نمایشی هدایت‌شده است تا یک برنامه واقعی.

از همان قسمت‌های اولیه، با انتقادات زیادی روبه‌رو شد؛ انتقاداتی که بیشتر به نمایش روابط سطحی، زودگذر و بدون تعهد اشاره دارند. در این برنامه، شرکت‌کنندگان به راحتی درباره تعویض پارتنر صحبت می‌کنند، شوخی‌های بی‌پروا رد و بدل می‌شود و حتی پیشنهاد برقراری رابطه با پارتنر فرد دیگر به عنوان امری عادی مطرح می‌شود. یکی از جنبه‌های بحث‌برانگیز «عشق ابدی»، عادی‌سازی مفهوم تعویض شریک عاطفی است؛ مسئله‌ای که می‌تواند پیامدهای جدی برای مخاطب داشته باشد. وقتی مفهوم تعهد کنار گذاشته می‌شود و انتخاب‌های عاطفی با سرعت و بی‌ثباتی تغییر می‌کنند، ممکن است خیانت یا بی‌وفایی به عنوان گزینه‌ای طبیعی در روابط پذیرفته شود. نمایش چنین روابطی، به‌ویژه برای مخاطبان جوان، می‌تواند نگاه آن‌ها به عشق و تعهد را تغییر دهد و روابط عاطفی را به گزینه‌های موقتی و مصرفی تقلیل دهد؛ موضوعی که در فرهنگی مانند ایران، با تأکید بر خانواده و وفاداری، اهمیت ویژه‌ای دارد.

در بخشی از برنامه، یکی از شرکت‌کنندگان، زندگی پشت پرده در جزیره «عشق ابدی» را روایت می‌کند.