همایون شجریان در مسیر متفاوت یا فراموشی میراث پدر؟ بررسی انتقادات و چالش‌های آینده موسیقی ایرانی

همایون شجریان با انتشار این آثار وارد دنیای موسیقی شد. نگاهی به این آثار، آن پدر و این همایون امروز را برای اهالی موسیقی ایرانی کمی غریب می‌کند؛ همایونی که دیگر سال‌هاست خبری از آوازهای درخشان او نیست.

ویدئوهای اخیر او که با همراهی پیانو انوشیروان روحانی منتشر شده، انگار آبی سرد بر آتش امید کسانی است که هنوز انتظار داشتند میراث‌دار نام شجریان بتواند کارهای پدر را توسعه دهد یا اثری خلق کند که از عهده همه برآید. اما به نظر می‌رسد همایون مسیر دیگری را برگزیده است؛ مسیری آسان‌تر برای توسعه دادن آثار مادی شجریان، نه آوازهای او.

کنسرت همایون شجریان و انوشیروان روحانی بی‌شک برای حاضران در آن جشن، لحظاتی خوش و پرانرژی رقم خواهد زد. اما از دیدگاهی کلی‌تر، جایگاه چنین آثاری در تاریخ موسیقی چیست؟ آثار انوشیروان روحانی پیش‌تر توسط خوانندگان دیگری اجرا شده و با صلابت و زیبایی بیشتری نسبت به اجراهای همایون در خاطره‌ها مانده است. این آثار با نام آن خوانندگان و آن لحن‌ها در ذهن جمعی جای گرفته است.

در این میان، پرسش این است که آیا همایون شجریان، به عنوان وارث آن نام و میراث، وظیفه‌اش در این نوع موسیقی، تنها اجرای قطعات برای ایجاد فضایی دلنشین در آمریکا و اروپا است؟ آیا در این خلأ موسیقی ایرانی، نباید از همایون، که پدر او از نوجوانی در کنار خودش داشت و به او عزت بخشید، انتظار داشت کاری متفاوت و شاخص انجام دهد، کاری که شاید دیگران از آن برنمی‌آیند؟

البته که همایون شجریان می‌تواند پاسخ دهد و بگوید، دوست داشتم این مسیر را برگزینم، دوست داشتم کم‌کم از هنر فاصله بگیرم و به سمت بازار بروم. و اصلاً، آیا باید به خاطر اینکه پسر محمدرضا شجریان هستم و چنین مسیر را انتخاب کرده‌ام، پاسخگو باشم؟ این هم حقیقت است. ما فقط از یک حسرت صحبت می‌کنیم، شاید هم دچار خیالبافی شدیم و اشتباه کردیم. پسر نوح نیز با دیگران نشست و راه و رسم دیگری را در پیش گرفت. البته مراد این نیست که همایون همانند پسر نوح است، ولی بی‌شک با کسانی نشست و برخاست کرد که راه و روش هنری‌اش را تغییر دادند.