فیلم «قسطنطنیه»: شکست تلخ یک کمدی تکراری و بی‌اثر در انتظار نبرد با انتظارات

این فیلم به کارگردانی کریم امینی و با بازی پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه و بازیگران ترک ساخته شده است. برخلاف ادعای متفاوت بودن در تیزرها، برای تماشاگر جذاب نیست و تنها یک داستان تکراری را روایت می‌کند.

داستان این فیلم درباره مردی بیمار است که برای درمان راهی ترکیه می‌شود، اما رویدادهایی در آنجا رخ می‌دهد که همه چیز را تغییر می‌دهد.

در زمینه نشان دادن جامعه ایرانی در سینما، مردسالاری یکی از مفاهیمی است که نقش مهمی ایفا می‌کند. برخی فیلم‌ها تصویری منفی و ضد زن ارائه می‌دهند، در حالی که برخی دیگر سعی دارند به مسائل و چالش‌های جامعه بپردازند. با این حال، بعضی آثار تصویری زشت و تحقیرآمیز از مردان نشان می‌دهند، به ویژه در خارج از کشور، جایی که مردان ایرانی به عنوان افراد هوسباز و بی‌اراده در مقابل زنان خارجی تصویر می‌شوند. این نوع نمایش‌ها، که در سال‌های اخیر در سینمای کمدی رایج شده، جز تحقیر چیزی به ذهن نمی‌رساند.

یک فرمول کهنه و تکراری در قالبی مردسالارانه

«قسطنطنیه» از همان فرمولی بهره‌مند است که در آثاری مانند «فسیل» و «مرد عینکی» دیده شده است؛ ترکیبی از بازیگران ثابت و داستانی پر از دیالوگ‌های جنسی که هیچ نوآوری جدیدی ارائه نمی‌دهد. این فرمول در فیلم نخست موفقیت‌آمیز بود و توانست مخاطب را جذب کند، اما تکرار مداوم آن باعث شده است نه تنها تماشاگر از آن لذت نبرد بلکه احساس تنفر و بی‌اعتمادی نسبت به سینما در او شکل گیرد. در نگاه اولیه، با شنیدن نام بازیگران، تصور می‌شود با یک کمدی معمولی در سطح سایر آثار سینمای ایران روبرو هستیم، اما «قسطنطنیه» اثری است که از نظر کیفیت بسیار ضعیف‌تر و جنسیت‌زده‌تر ظاهر می‌شود.

این فیلم مجموعه‌ای از بازیگران است که انگار دائم در حال جابه‌جایی از یک فیلم به فیلم دیگر هستند، گویی یک چمدان آماده برای انتقال میان پروژه‌ها دارند. ادعای «قسطنطنیه» مبنی بر ارائه کمدی متفاوت از آثار دیگر، در حالی است که هر چه داستان پیش می‌رود، ضعف‌های جدی آن و سطحی بودن روایت‌ها بیش‌تر نمایان می‌شود. در نهایت، این اثر مانند بسیاری دیگر از کمدی‌های ایرانی در سال‌های اخیر، نه تنها چیزی نوین عرضه نمی‌کند بلکه در حافظه مخاطب ماندگار نمی‌شود.