نقد و بررسی قسمت اول سریال محکوم: تکراری بودن داستان و ضعف‌های ساختاری

سریال «محکوم» به کارگردانی سیامک مردانه، در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۴۰۴ روی شبکه نمایش خانگی پخش شد و بدین ترتیب داستان خود را در این فضا آغاز کرد. هنوز مشخص نیست که این سریال بتواند به موفقیت برسد یا خیر، اما می‌توان با نقد قسمت اول آن، نگاه نسبی و اولیه‌ای نسبت به آینده‌اش داشت و بررسی کرد که آیا ارزش تماشا دارد و آیا در آینده موفق خواهد شد یا نه.

قبل از شروع نقد سریال «محکوم»، لازم می‌دانم به عنوان یکی از مخاطبان آثار ایرانی، اعتراض خود را نسبت به تکراری شدن ساخت‌های داخلی اعلام کنم. اگر شما هم مانند من آثار شبکه‌نمایش خانگی را دنبال می‌کنید، احتمالاً در این زمینه نظر مشترکی دارید. در سال‌های اخیر، اکثر سریال‌ها علاوه بر شباهت‌های درونی در داستان، در لوکیشن‌ها و فضای تصویری نیز شباهت زیادی دارند. این موضوع نشان‌دهنده ضعف‌هایی است که باید مورد توجه قرار گیرد و مسئولان باید پیگیر این مسئله باشند، وگرنه تکرار این روند ادامه‌دار خواهد بود.

در ادامه،

داستانی عاشقانه که با مخالفت‌هایی روبه‌رو است

در قسمت اول سریال محکوم، با دنیایی پر از درگیری و مشاجره روبرو می‌شوید، اما بیشتر این درگیری‌ها بی‌ارزش و بی‌پایه‌اند، زیرا پایه و اساس محکمی ندارند و صرفاً درگیری‌های سطحی و ساده هستند. داستان از این قرار است که نسرین (ساره بیات) پس از مرگ همسرش تصمیم می‌گیرد با خسرو (کوروش تهامی) ازدواج کند، اما مهیار (یونس حران‌اف)، پسر نسرین، به شدت با این ازدواج مخالف است و به طرق مختلف با آن مقابله می‌کند. در نتیجه، نسرین و خسرو تصمیم می‌گیرند مخفیانه ازدواج کنند، اما مهیار متوجه این موضوع می‌شود و این شروعی است برای ماجراهای بعدی.

در مورد داستان سریال باید گفت که این نوع روایت در بسیاری از آثار مشابه در ایران تکرار شده است. بنابراین، نمی‌توان آن را به عنوان یک نقطه قوت برشمرد، چون ایده و ساختار آن تازگی ندارد. همچنین، باید اشاره کنم که این اثر مانند اغلب تولیدات ایرانی، در اغلب قسمت‌ها کند است و تنها در انتها به یک ریتم سریع و پرهیجان می‌رسد، که اگر غیر از این بود، باید در مورد کیفیت آن تردید می‌کردیم.

بازیگرانی که مدتی غایب بودند اما همچنان انگار حضور ندارند

بازیگرانی که در سریال محکوم نقش‌آفرینی کرده‌اند، جز هنرمندان برجسته کشور محسوب می‌شوند که پس از مدتی از شبکه نمایش خانگی دور بودند. بازگشت مجدد آن‌ها با این سریال بسیار خوشایند است، اما در حال حاضر باید صبر کرد و دید آیا این بازگشت تاثیرگذار خواهد بود یا خیر. زیرا در قسمت اول سریال محکوم، این امر چندان مشهود نیست و بازی بازیگران چندان چشم‌گیر نیست، حتی گاهی مشکلاتی نیز وجود دارد که قابل حل نیست، چرا که سریال ساخته شده و نمی‌توان تغییراتی در آن داد.

تا کنون هر چه درباره سریال محکوم شنیده‌ایم، بیشتر نقاط ضعف آن بوده است. باید بگویم این روند همچنان ادامه خواهد داشت، چون در حال حاضر نقطه قوتی مشاهده نمی‌شود. در بخش شخصیت‌پردازی، سریال محکوم یکی از ضعیف‌ترین ساخته‌هایی است که می‌توان تماشا کرد؛ تمامی کاراکترهای سریال در وضعیت بلاتکلیفی قرار دارند و نمی‌دانند چگونه باید نقش خود را به بهترین شکل ایفا کنند تا تاثیرگذار باشد. این موارد نمونه‌هایی از ضعف‌هایی است که در قسمت اول سریال نشان داده شده است. باید منتظر ماند و دید در آینده چه تغییراتی رخ خواهد داد، آیا وضعیت همین‌گونه باقی می‌ماند یا تغییر می‌کند.

آیا امکان دارد که پایان سریال محکوم به خوشبختی برسد؟

سریال محکوم مشکلات متعددی دارد که در بخش‌های قبلی به برخی از آن‌ها اشاره کردم. هنوز هم می‌توانم موارد دیگری را برشمارم، اما در حال حاضر این موضوع را کنار می‌گذارم چون باید به نکته‌ی مهم‌تری بپردازم؛ آن هم فضای کلی و لوکیشن‌های سریال است. مشکلی که می‌خواهم درباره‌اش صحبت کنم، تنها محدود به این اثر نیست و بیشتر ساخته‌های جدید با آن مواجه هستند. موضوعی که برای من بسیار آشکار است، تکراری بودن سریال بدون داشتن فضای مناسب و جو خاص است. این نکته آن‌قدر واضح است که هنگام تماشای محکوم، به سریال‌های دیگری نیز فکر می‌کنید، و این نشان‌دهنده‌ی ضعفی است که به وضوح قابل مشاهده است.

در پایان، باید نقد قسمت اول سریال محکوم را با این نکته خاتمه دهم: من شخصاً جذب سریال نشدم و بر اساس همین قسمت اول، نمی‌توانم انتظار زیادی از ادامه آن داشته باشم. تنها دلیلی که فرصت ادامه را به این سریال دادم، پایان غافلگیرکننده‌اش بود؛ در غیر این صورت، قسمت اول چیزی برای ارائه نداشت و کاملاً خالی و بی‌محتوا بود. در آخر، همان‌طور که در نقدهای قبلی اشاره کردم، این بررسی تنها مربوط به قسمت اول است و ارتباطی با قسمت‌های بعدی ندارد، چون هنوز چیزی مشخص نشده و باید منتظر بمانیم تا قسمت‌های بعدی پخش شوند.