بیوگرافی سوفیا لورن؛ نماد زیبایی، استعداد و تاریخ‌ساز سینمای جهان

سوفیا لورن (Sophia Loren)، با نام اصلی سوفیا ویلانی شیکولونه (Sofia Villani Scicolone)، در تاریخ ۲۰ سپتامبر ۱۹۳۴ (۲۹ شهریور ۱۳۱۳) در شهر رم، ایتالیا، به دنیا آمد. او یکی از برجسته‌ترین بازیگران تاریخ سینما و نماد زیبایی و استعداد ایتالیایی است.

این بازیگر که در ناپل بزرگ شده است، با بیش از صد فیلم در کارنامه‌اش، تنها هنرپیشه ایتالیایی است که برای نقش‌آفرینی در فیلمی غیرانگلیسی‌زبان (دو زن، ۱۹۶۰) موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شده است.

سوفیا لورن به‌عنوان یکی از آخرین ستارگان باقی‌مانده از دوران طلایی هالیوود شناخته می‌شود.

نوزادی و شروع حیات

سوفیا لورن در منطقه پوتزولی، نزدیک ناپل، در شرایط فقر و سختی بزرگ شد. او فرزند نامشروع رومیلدا ویلانی، معلم پیانو، و ریکاردو شیکولونه بود که پدرش از قبول او امتناع کرد. دوران کودکی‌اش همزمان با جنگ جهانی دوم سپری شد و با مشکلاتی مانند کمبود غذا و شرایط دشوار همراه بود، که او بعدها آن را تجربه‌ای تأثیرگذار و شکل‌دهنده شخصیت خود توصیف کرد. در سن ۱۴ سالگی، مادرش او را به مسابقه‌های زیبایی برد، جایی که ظاهر طبیعی‌اش توجه کارگردانان را جلب کرد و مسیر او به دنیای سینما را هموار ساخت.

شغل بازیگری

در اوایل دهه ۱۹۵۰، لورن با نقش‌های کوچک و تحت نام «سوفیا لازارو» وارد صنعت سینما شد. اولین نقش برجسته او در فیلم «طلای ناپل» (۱۹۵۴) به کارگردانی ویتوریو دسیکا بود. همکاری مداوم او با دسیکا و بازی در کنار مارچلو ماستریانی در فیلم‌هایی مانند «دیروز، امروز، فردا» (۱۹۶۳) و «ازدواج به سبک ایتالیایی» (۱۹۶۴) او را به یکی از ستاره‌های جهانی بدل کرد. در فیلم «دو زن» (۱۹۶۰)، او نقش مادری در زمان جنگ را ایفا کرد که منجر به کسب جوایزی نظیر اسکار، بفتا و جایزه کن شد. لورن در هالیوود نیز در فیلم‌هایی مانند «غرور و تعصب» (۱۹۵۷) و «خانه‌قایقی» (۱۹۵۸) ظاهر شد. او تا دهه ۱۹۹۰ فعالیت هنری خود را ادامه داد و در سال ۱۹۹۱، جایزه اسکار افتخاری به پاس یک عمر دستاورد در عرصه سینما دریافت کرد.

زندگی خصوصی

در سال ۱۹۵۷، سوفیا لورن با کارلو پونتی، تهیه‌کننده ایتالیایی، آشنا شد که ۲۲ سال از او بزرگ‌تر بود. پس از رفع مشکلات قانونی، از جمله لغو ازدواج قبلی پونتی، در سال ۱۹۶۶ آن‌ها رسماً ازدواج کردند و تا زمان مرگ پونتی در سال ۲۰۰۷ با یکدیگر زندگی کردند. این زوج دو پسر به نام‌های کارلو جونیور، رهبر ارکستر، و ادواردو، کارگردان، دارند. لورن که خانواده‌دوستی برایش اهمیت زیادی دارد، در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ چندین بار دچار سقط جنین شد، اما در نهایت با کمک مراقبت‌های پزشکی توانست مادر شود. او در مصاحبه‌ها عشق خود به آشپزی، فرهنگ ایتالیایی و زندگی ساده را ابراز کرده است.

افتخارات و تقدیرنامه‌ها

• جایزه اسکار بهترین بازیگر زن در سال ۱۹۶۱ به دو زن اهدا شد، که این اولین بار بود که یک نقش غیرانگلیسی‌زبان برنده این جایزه می‌شد.
• در سال ۱۹۹۱، جایزه اسکار افتخاری به خاطر دستاوردهای برجسته در طول عمر در صنعت سینما به فردی اعطا شد.
• در جشنواره کن سال ۱۹۶۱، جایزه بهترین بازیگر زن به دو زن تعلق گرفت.
• او پنج جایزه گلدن گلوب دریافت کرده است، از جمله جایزه ویژه برای دستاورد یک عمر.
• او برنده جایزه بفتا و نوار نقره‌ای برای نقش‌های قابل توجه‌اش شده است.

لورن همچنین دریافت‌کننده نشان‌های افتخار از دولت‌های ایتالیا و فرانسه است، از جمله لژیون دونور. سبک زندگی و علایق او، فیلسوفیا، نمادی از ظرافت و زیبایی ایتالیایی محسوب می‌شود. او به آشپزی علاقه‌مند است و کتابی با عنوان «در آشپزخانه با عشق» منتشر کرده است. لورن در ویلایی در سوئیس و خانه‌ای در ایتالیا زندگی می‌کند و به باغبانی و گذراندن وقت با نوه‌هایش علاقه دارد. در دهه ۱۹۸۰، او خط تولید عطر و عینک راه‌اندازی کرد و همچنین به عنوان مدل برای برندهای لوکس فعالیت داشت. در مصاحبه‌هایش، او بر اهمیت خانواده، ریشه‌های ناپولی‌اش و عشق به زندگی تأکید می‌کند.

فعالیت‌ها و مسائل جانبی غیرمرتبط با سینما

در سال ۱۹۸۲، لورن به دلیل فرار مالیاتی در ایتالیا ۱۷ روز در زندان گذراند، اما در نهایت تبرئه شد. او همچنین در فعالیت‌های بشردوستانه، از جمله حمایت از یونیسف و سازمان‌های کمک به پناهندگان، نقش فعال داشت. در سال‌های اخیر، حضور او در فیلم‌ها کاهش یافته است، اما در سال ۲۰۲۰ در فیلم «زندگی پیش‌رو» به کارگردانی پسرش، ادواردو، ایفای نقش کرد که با تحسین منتقدان روبه‌رو شد و نامزدی جایزه گلدن گلوب را برای او به ارمغان آورد.

خلاصه مطالب

سوفیا لورن یکی از برجسته‌ترین ستارگان سینمای جهان است که با استعداد بی‌نظیر، زیبایی خیره‌کننده و اراده قوی‌اش، از شرایط فقیرانه به اوج شهرت رسید. او با ایفای نقش‌های ماندگار، کسب جوایز متعدد و زندگی پرماجرایش، همواره نماد فرهنگ و صنعت سینمای ایتالیا محسوب می‌شود.