ریحانه رضی از چالش‌ها و رازهای موفقیت در بازیگری می‌گوید
ریحانه رضی بازیگر نقش «حوری» در تاسیان: استرس و چالش‌های حضور در گروه فیلمبرداری پس از 1.5 سال + رازهای موفقیت در بازیگری
ریحانه رضی بازیگر «حوری» در تاسیان از چالش‌ها و رازهای موفقیت در بازیگری با صداقت و تمرین صحبت می‌کند.
این باور را دارم که بازیگری بزرگ‌ترین دروغ جهان است که باید با صداقت و صداقت کامل انجام شود. این گفته بخشی از سخنان ریحانه رضی، بازیگر نقش «حوری»، است؛ هنرمندی که فعالیت خود را از تئاتر آغاز کرده و برای نمایش «هیدن» موفق به کسب تندیس بهترین بازیگری زن در چهل‌ودومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر و همچنین جایزه ویژه هیأت داوران در مراسم تئاتر و موسیقی علی معلم (جشن حافظ) شده است.
ایفای نقش «حوری» که نقش کلیدی و تأثیرگذاری در نمایش «تاسیان» دارد، فرصت مناسبی بود تا درباره حضور در این اثر، چالش‌ها و تعامل با تینا پاکروان و دیگر مسائل گفت‌وگو کنیم که در ادامه می‌خوانید:
شروع فعالیت شما در عرصه تئاتر بوده و سپس وارد حوزه تصویر شدید. بسیاری بر این باورند که بازیگرانی که از تئاتر وارد عرصه‌های تصویری می‌شوند، موفق‌تر هستند. آیا با این نظر موافقید؟
من بر این باورم که تمرین برای بازیگر بسیار ضروری است و تئاتر را می‌توان فرآیندی مهم برای تمرین و آماده‌سازی نقش دانست. البته من تفکیک حوزه‌های مختلف هنر یا ارزش‌گذاری بر آن‌ها را نمی‌پذیرم، اما برای بازیگر مهم است که تمرین کند، چه در بدن، بیان، نگاه، اندیشه، تفکر، ایدئولوژی، دیدن و… این موارد برای رسیدن به نقش حیاتی هستند.
چقدر حضور در تئاتر می‌تواند در حوزه تصویر تأثیرگذار باشد و چگونه؟
تئاتر یک اجرای زنده است که بازیگر در مدت زمان مشخصی، مثلاً ۷۰ دقیقه یا نهایت دو ساعت، نقش خود را از نقطه‌ای به نقطه دیگر می‌رساند؛ یعنی یک شروع، میانه و پایان دارد. در این زمان محدود باید نقش را به گونه‌ای ایفا کرد که مخاطب باور کند، آن را بپذیرد و با منِ بازیگر همراه شود. این کار بسیار دشوار است.
از طرف دیگر، نباید فراموش کنیم که در حوزه تصویر بازیگر فرصت بیشتری دارد تا کاراکتر خود را آرام‌آرام بسازد و به مرحله پذیرش مخاطب برساند. اما در تئاتر، باید در مدت زمان کوتاهی تمام ابعاد شخصیت به تماشاگر منتقل شود به گونه‌ای که او باور کند. نمی‌توان تأکید نکرد که کار کردن در تئاتر، فرصت‌های بی‌نظیری برای بازیگر فراهم می‌کند؛ راه‌هایی که از طریق آموزش و تمرین‌های تئاتر در اختیار قرار می‌گیرد، بسیار ارزشمند است و می‌تواند کمک بزرگی برای بازیگر باشد.
صادقانه باید بگویم که هیچ‌چیز مطلق نیست و آنچه گفتم بر اساس تجربیات شخصی است. در تئاتر، کاراکتر با تمرین، اجرا و تکرار خلق می‌شود. لازم است ذکر کنم که من ادبیات نمایشی خوانده‌ام، گرایش نویسندگی دارم و متن و نمایشنامه می‌نویسم؛ بنابراین قبل از بازی، کاراکتر را در ذهنم شکل می‌دهم.
در تئاتر، فرصت زیادی برای معرفی جزئیات پلان به پلان یا سکانس به سکانس نداریم؛ بلکه باید در اجرا آنقدر نقش را درست ایفا کنیم که تماشاگر پس‌زمینه و شخصیت‌مان را بشناسد، موقعیت فعلی و آینده‌مان را درک کند، بدون اینکه آن را صریح ببیند. گاهی احساس می‌کنم کار در تئاتر شبیه ورزش کردن است؛ چون ذهن، بدن، نگاه و حتی بیان بازیگر برای خلق شخصیت آماده می‌شود. تمرین برای من، به عنوان یک بازیگر، اهمیت ویژه‌ای دارد و معتقدم تمرین مستمر کلید موفقیت است.
چگونه وارد پروژه سریال «تاسیان» شدید؟
در حین بازی در تئاتر «هیدن»، تینا پاکروان با من تماس گرفت و خواستار دیداری شد. به دفتر ایشان رفتم و در آنجا پیشنهاد حضور در پروژه «تاسیان» را دریافت کردم و درباره نقش با ایشان گفتگو کردم. بازی در این سریال را با عشق و افتخار پذیرفتم و در مسیر کار، بسیار از راهنمایی‌های ایشان بهره‌مند شدم.
در مورد شخصیت «حوری»،
من زمانی به پروژه «تاسیان» ملحق شدم که تقریباً یک سال و نیم از فیلمبرداری گذشته بود و همکاران در این مدت با هم کار می‌کردند و به نقش‌ها و شرایط مختلف تسلط داشتند، چه پشت صحنه و چه جلوی دوربین. من به عنوان بازیگر نقش مهم و کلیدی «حوری»، که خانم پاکروان بارها بر تأثیرگذاری آن تأکید کردند، در نقطه شروع قرار داشتم. طبیعی بود که استرس داشتم و در پی یافتن هویت و شخصیت خود و «حوری» بودم. این فرآیند با چالش‌ها و سختی‌هایی همراه بود، اما خدا را شکر که همه چیز به خوبی پیش رفت و حضور خانم پاکروان در شکل‌گیری این نقش بسیار مؤثر بود، چون ایشان خالق تمامی شخصیت‌ها بودند و اشراف کامل بر متن و نقش داشتند.
در مورد تعامل شما با تینا پاکروان در مقام کارگردان، چه نظری دارید؟
با صداقت باید بگویم که به خاطر زمان محدود برای رسیدن به نقش «حوری»، نگران بودم که آیا می‌توانم در این مدت و بر اساس ایده‌آل‌های ذهنی‌ام و نظر کارگردان، خودم را به نقش و گروه برسانم. این نگرانی در من وجود داشت، اما خانم پاکروان آرامش بخشید و گفت که او «حوری» را می‌شناسد و راهنمایی‌ام می‌کند تا بتوانم نقش را پیدا کنم. ایشان لحظه‌ای دستم را رها نکردند، انگار دست یک کودک نوپا (حوری) را گرفتند و پس از اطمینان از توانایی‌اش، دستشان را رها کردند و همچون مادری حمایتم کردند. این حمایت باعث شد خیلی زود خودم را پیدا کنم، با گروه هماهنگ شوم و در مسیر پیش بروم. در این مسیر از تجربیاتم بهره بردم و همواره تلاش کردم. همچنین از تمامی عوامل پروژه «تاسیان» سپاسگزارم که در کنارم بودند.
شاید قسمت 12 را بتوان نقطه عطف بازی شما دانست، جایی که وارد خانواده نجات شدید و با خواهر «جمشید» آشنا شدید. آیا پس از این قسمت، نقش شما پررنگ‌تر خواهد شد؟ و درباره یکی از چالش‌برانگیزترین سکانس‌هایی که بازی کردید، برایمان بگویید.
به نظر من، بازیگری خودش یک چالش بزرگ است. باید بدانم هر نقشی که ایفا می‌کنم، منِ واقعی نیستم، بنابراین این فرآیند چالشی است. خود واژه بازیگر یعنی مواجهه با چالش، و معتقدم بازیگری بزرگ‌ترین دروغ جهان است که باید با صداقت انجام شود. سخت‌ترین قسمت این است که چگونه می‌توان این دروغ بزرگ را با صداقت اجرا کرد. کسانی که توانسته‌اند با صداقت بازی کنند، موفق‌تر بوده‌اند.
از نگاه مخاطب، چه ویژگی‌هایی باعث می‌شود این سریال مخاطب را جذب کند؟
صداقتی است که خالق «تاسیان» به پروژه وارد کرده است.
در پایان، چه نکته‌ای می‌خواهید بگویید؟
تصور من این است که دنیای اطراف ما آن‌چنان جدی نیست که از صداقت، رفاقت، مهر، عشق، انسانیت و شرافت فاصله بگیریم. حقیقت این است که عشق، راهی است برای کاهش رنج بشر. باید به عشق ایمان داشت، چون تنها راه نجات است.
