10 فیلم برتر برد پیت که هر سینمادوستی باید تماشا کند: شاهکارهای بی‌نظیر بازیگر مشهور

در سال ۱۹۹۵، او برای بازی در فیلم Twelve Monkeys نخستین نامزدی اسکار خود را دریافت کرد و خودش نیز در همان سال از فیلم دیگری یاد می‌کند که مسیر حرفه‌ای‌اش را تغییر داد. از آن زمان، پیت تقریبا همیشه در مسیر پیشرفت قرار داشته است.

تنوع نقش‌هایی که ایفا کرده، باعث شده کارنامه‌اش یکی از جذاب‌ترین‌ها در میان بازیگران نسل خود باشد: از فیلم‌های زامبی‌محور مانند World War Z گرفته تا آثار سرقت‌محور مانند سه‌گانه Oceans، و درام‌های کمدی مانند The Big Short و حتی فیلمی حماسی درباره دنیای سینما به نام Babylon.

گرچه فیلم‌های زیادی هستند که شاید کامل نباشند، اما حضور پیت در آنها همچنان باعث جذابیت و ارزشمندی آنها شده است. با این حال، در ادامه تلاشی است برای انتخاب بهترین‌های بهترین‌ها؛ یعنی فیلم‌هایی که برد پیت در آنها نقش مهمی ایفا کرده و درخشش او به بخش جدایی‌ناپذیر اثر تبدیل شده است. بنابراین، فیلم‌هایی مانند Thelma & Louise یا True Romance که پیت در آن‌ها نقش کوتاهی دارد، هرچند در همان مدت کوتاه هم حضوری به‌یادماندنی از خود نشان داده‌اند، کنار گذاشته شده‌اند.

کتاب «ترور جسی جیمز توسط بزدل روبرت فورد» (2007)

عنوان فیلم «ترور جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل» (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford) بخش زیادی از داستان را فاش می‌کند، اما در عین حال، این اثر بر پایه رویدادهای واقعی ساخته شده است و آن واقعه‌ی مهم (یعنی ترور جسی جیمز) پیش از پایان فیلم اتفاق می‌افتد.

برد پیت در نقش جسی جیمز حضوری کاریزماتیک، مرموز و در عین حال آسیب‌پذیر دارد؛ شخصیتی که هم جذاب است و هم تهدیدآمیز. تا قبل از ترورش، فضای فیلم سرشار از حس تعلیق و اضطراب تدریجی است؛ انگار می‌دانیم فاجعه‌ای در راه است، اما هر لحظه‌ی نزدیک شدن به آن، به اندازه‌ی خود ترور، سنگین و هولناک است.

در مقابل، کیسی افلک در نقش رابرت فورد به‌طرز درخشانی ظاهر می‌شود؛ کسی که گرچه نامش در عنوان فیلم ذکر شده، اما نه به‌عنوان قهرمان، بلکه در قالب کسی که همیشه در سایه‌ی جسی جیمز بوده و هرگز نتوانسته جایگاه او را تصاحب کند. حتی وقتی نام او در عنوان فیلم آمده، پیشوند «بزدل» تا ابد با او باقی مانده است. اثر به درستی نشان می‌دهد که ایده و اسطوره‌ی جسی جیمز پس از مرگش نیز زنده می‌ماند، اما رابرت فورد در تاریخ گم می‌شود.

فیلم در قالب یک وسترن آرام، تأمل‌برانگیز و عمیق ساخته شده است که در عین وفاداری به عناصر ژانر وسترن، بسیاری از کلیشه‌های آن را نیز زیر سوال می‌برد. این اثر به کارگردانی اندرو دومینیک، نه صرفاً قهرمان‌سازی می‌کند، بلکه نگاهی پیچیده، انسانی و گاه بی‌رحمانه به شخصیت‌ها دارد؛ فیلمی که پس از تماشا، مدت‌ها در ذهن بیننده باقی می‌ماند.

با وجود مدت زمان طولانی، فیلم دارای ریتم و عمقی است که در آثار وسترن مدرن کم‌تر دیده می‌شود و حضور برد پیت و کیسی افلک در اوج توان بازیگری‌شان، آن را به یکی از مهم‌ترین آثار این ژانر در قرن بیست‌و‌یکم تبدیل کرده است.

درخت زندگی (۲۰۱۱)

فیلم «درخت زندگی» (The Tree of Life) اثری است منحصربه‌فرد، جسور و بسیار هنری که به طور واضح و بی‌پرده، با مخاطب خود روبه‌رو می‌شود: قرار نیست این فیلم تجربه‌ای ساده یا روایتی خطی ارائه دهد.

در ظاهر، داستان درباره خانواده‌ای آمریکایی در دهه ۱۹۵۰ در تگزاس است؛ جایی که برد پیت نقش پدری سخت‌گیر، کنترل‌گر و گاهی بی‌رحم را ایفا می‌کند و جسیکا چستین نقش مادری مهربان و روح‌نواز را بر عهده دارد. اما این تنها یک جنبه از روایت است. «درخت زندگی» همزمان به بررسی شکل‌گیری کیهان، تولد ستارگان، آغاز حیات بر روی زمین و حتی حضور دایناسورها می‌پردازد؛ موضوعاتی که در بخش‌هایی از فیلم به تصویر کشیده می‌شوند.

ساختار فیلم به شدت غیرخطی است. شخصیت اصلی، جک، در بزرگسالی (با بازی شان پن) به دوران کودکی خود (با بازی هانتر مک‌کراکن) بازمی‌گردد. این سفر درونی، در هم تنیده با مفاهیمی چون زمان، حافظه، خانواده، از دست دادن و معنای زندگی است.

این اثر، تجربه‌ای بصری و احساسی بی‌نظیر است؛ ترکیبی است از تصاویر شاعرانه، موسیقی روح‌نواز و روایت‌های پراکنده که بیشتر شبیه مراقبه است تا داستان‌گویی سنتی. این سبک خاص ممکن است برای برخی تماشاگران کند، مبهم یا حتی متظاهرانه به نظر برسد، اما برای بسیاری دیگر، فیلمی است عمیقاً فلسفی و احساسی درباره انسان، طبیعت، خدا و جایگاه ما در هستی.

«درخت زندگی» برنده نخل طلای جشنواره کن شد و همچنان یکی از جنجالی‌ترین و مورد بحث‌ترین آثار ترنس مالیک باقی می‌ماند. هرچند برخی از آثار دیگر او مانند «روزهای آفتابی» یا «خط قرمز نازک» از نظر فنی یا ساختاری برترند، اما می‌توان گفت «درخت زندگی» جاه‌طلبانه‌ترین، شخصی‌ترین و احساسی‌ترین فیلم او است و تماشای آن حداقل یک بار باید تجربه شود، چه علاقه‌مند به سینمای هنری باشید یا نه.

سه‌شنبه، ۱۹ مهر ۱۳۷۴ (۱۹۹۵) فیلم «هفت» (Se7en)

باور اینکه فیلم Se7en (هفت) اکنون نزدیک به سه دهه از زمان ساخت آن می‌گذرد، واقعاً دشوار است، زیرا هنوز هم یکی از تاثیرگذارترین و پرتنش‌ترین آثار ژانر جنایی، روان‌شناختی و وحشت محسوب می‌شود.

این فیلم داستان دو کارآگاه، یکی باتجربه و خسته (مورگان فریمن) و دیگری جوان و پرشور (برد پیت)، را روایت می‌کند که درگیر پرونده‌ای از قاتلی زنجیره‌ای می‌شوند که قتل‌هایش بر اساس هفت گناه کبیره طراحی شده است. با پیشرفت داستان، آن‌ها هر چه بیشتر در عمق این پرونده تاریک فرو می‌روند، تا جایی که مرز بین زندگی شخصی و حرفه‌ای‌شان کم‌کم محو می‌شود و نتیجه کار به یک پایان تلخ و فراموش‌نشدنی می‌انجامد.

در مورد Se7en بهتر است تا حد امکان اطلاعات کمتری بدانید و کم‌تر درباره جزئیات آن صحبت کنید، زیرا فیلم با استفاده از تعلیق، ابهام و فضای سنگین خود، تماشاگر را در تاریکی نگه می‌دارد و همین حس بی‌ثباتی، یکی از عناصر کلیدی اثرگذاری آن است. اگرچه شاید امروزه بسیاری از مردم پایان فیلم را بدانند (و جمله‌ی معروف "What's in the box" به یک نماد فرهنگی تبدیل شده است)، اما تماشای فیلم هنوز هم تجربه‌ای شوکه‌کننده و نفس‌گیر است.

برد پیت در این فیلم یکی از جدی‌ترین و متفاوت‌ترین نقش‌آفرینی‌های دوران حرفه‌ای‌اش را ارائه داد و در کنار بازی در فیلم‌هایی مانند Twelve Monkeys، این سال (۱۹۹۵) را به نقطه عطفی در مسیر بازیگری‌اش تبدیل کرد. همچنین، Se7en نقطه شروع همکاری او با دیوید فینچر بود، همکاری‌ای که بعدها با ساخت فیلم‌های موفقی مانند Fight Club و The Curious Case of Benjamin Button ادامه یافت.

Se7en یک تریلر کلاسیک و بی‌نظیر است؛ تاریک، بی‌رحم، دقیق و استادانه، که هم در زمینه بصری و هم در داستان‌پردازی، تاثیر عمیقی بر سینمای ژانر گذاشت و هنوز هم همان قدرت و جذابیت روز اول را دارد و تماشاگر را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد.

کلاب مبارزه (۱۹۹۹)

اگر فیلم Se7en شما را قانع نکرد که همکاری بین برد پیت و دیوید فینچر همواره منجر به آثار ماندگار می‌شود، فیلم Fight Club (باشگاه مشت‌زنی) اثبات قوی‌تری است و برای بسیاری، حتی اثری برتر و تاثیرگذارتر از Se7en محسوب می‌شود.

در نگاه اول، Fight Club بیشتر شبیه یک کمدی سیاه یا درام اجتماعی و روان‌شناختی با لایه‌های سیاسی به نظر می‌رسد، اما هرچه بیشتر در داستان غوطه‌ور می‌شویم، فیلم به‌طرز شگفت‌آوری تاریک، پیچیده و تکان‌دهنده ظاهر می‌شود. همانند Se7en، این فیلم نیز بر پایه‌ی غافلگیری‌های داستانی و پیچش‌های روان‌شناختی عمیق ساخته شده است؛ به همین دلیل، حتی پس از بیش از ۲۵ سال از زمان انتشار، هنوز نمی‌توان پایان یا راز اصلی آن را فاش کرد.

در مورد داستان، باید گفت: ادوارد نورتون نقش مردی بی‌نام را بازی می‌کند که از زندگی روزمره و بی‌معنایی در دنیای مدرن خسته شده است. ورود تایلر دردن (برد پیت) به زندگی‌اش مانند شعله‌ای زیر خاکستر است؛ شخصیتی کاریزماتیک، آنارشیست و بی‌پرواتر از هرکسی که تاکنون دیده شده است. این دو با هم باشگاه مشت‌زنی را تأسیس می‌کنند، اما آنچه با مبارزات شبانه شروع می‌شود، خیلی زود به جنبشی رادیکال علیه مصرف‌گرایی و ساختارهای اجتماعی تبدیل می‌شود و ماجراهای بسیار عجیب‌تر و عمیق‌تری در راه است.

Fight Club همزمان سرگرم‌کننده، آشفته، تحریک‌آمیز و هولناک است؛ فیلمی که هم می‌خنداند، هم عصبی می‌کند و هم ذهن را درگیر می‌سازد. برد پیت در این فیلم یکی از نمادین‌ترین نقش‌هایش را ایفا می‌کند؛ تایلر دردن تا امروز یکی از شخصیت‌های ماندگار سینما باقی مانده است. ترکیب او با بازی پُر از شکنندگی نورتون، زوجی تکرارنشدنی را شکل داده است.

Fight Club تنها یک فیلم نیست؛ بلکه بیانیه‌ای است علیه بی‌هویتی، مصرف‌گرایی و پوچی مدرن. و با وجود تلخی‌هایش، هنوز یکی از پرفروش‌ترین و پرارجاع‌ترین فیلم‌های دوران معاصر محسوب می‌شود.

فیلم Inglourious Basterds (2009)

فیلم Inglourious Basterds یکی از برجسته‌ترین آثار سینمای قرن بیست و یکم است و اگر بخواهیم تنها یک فیلم را به عنوان بهترین نقش‌آفرینی برد پیت انتخاب کنیم، این اثر کوئنتین تارانتینو گزینه‌ای بسیار قوی محسوب می‌شود.

در این فیلم، برد پیت در نقش ستوان آلدو رِین ظاهر می‌شود؛ رهبر کاریزماتیک و بی‌رحم گروهی از یهودیان آمریکایی که مأموریتشان کشتن نازی‌ها در فرانسه است. آلدو با لهجه‌ی جنوبی غلیظ، چهره‌ای مصمم و فلسفه‌ای سرراست، نقش‌آفرینی بی‌نظیری ارائه می‌دهد که آن را به یکی از نمادین‌ترین نقش‌های کارنامه‌ی او تبدیل کرده است؛ ترکیبی از طنز، خشونت و تهدید همیشگی.

اما داستان تنها به آلدو محدود نمی‌شود. شوشانا، زن جوان یهودی که خانواده‌اش توسط نازی‌ها قتل‌عام شده‌اند، داستان زندگی خود را روایت می‌کند؛ داستانی که سرانجام با نقشه‌های گروه Basterds در هم می‌آمیزد. تمامی این رویدادها در سایه‌ی حضور خیره‌کننده‌ی کریستف والتس در نقش سرهنگ هانس لاندا شکل می‌گیرند؛ یکی از بهترین آنتاگونیست‌های تاریخ سینما. والتس به خاطر ایفای این نقش برنده‌ی جایزه اسکار شد و این موفقیت کاملاً شایسته بود.

Inglourious Basterds ترکیبی استثنایی از تاریخ، فانتزی، خشونت، طنز و تعلیق؛ فیلمی که تاریخ را بازنویسی می‌کند و با دیالوگ‌های بلند، صحنه‌های تنش‌زا و لحظاتی شوکه‌کننده، تماشاگر را تا آخرین لحظه درگیر نگه می‌دارد. سکانس آغازین در مزرعه، گفتگوهای زیرزمین و پایان آتشین در سینما، همگی نمونه‌هایی درخشان از هنر فیلم‌سازی درجه‌یک هستند.

در میان نقش‌هایی که برد پیت ایفا کرده، شاید آلدو رِین قوی‌ترین نمونه‌ای باشد که نشان می‌دهد بازیگری می‌تواند هم شوخ‌طبع، هم بی‌رحم، هم قهرمان و هم شخصیت‌های فرعی‌ای باشد که تأثیر عمیقی بر تماشاگر می‌گذارد. ترکیب این نقش با اجرای بی‌نظیر والتس، فیلمنامه‌ی استادانه‌ی تارانتینو و جسارت بی‌حد و حصر فیلم، باعث شده است Inglourious Basterds نه تنها یکی از بهترین آثار برد پیت، بلکه یکی از برترین فیلم‌های قرن باشد.