آیا آمریکا سیاست است یا مشکل فنی در مانعتراشی برای ویزای تیم ملی ایران؟
پردهبرداری از نقش آمریکا در ممانعت از صدور ویزای تیم ملی ایران؛ سیاست یا مشکل فنی؟
تحریم و ممانعت آمریکا از ویزای تیم ملی ایران، سیاست یا مشکل فنی؟ بررسی نقش نهادهای بینالمللی و پیامدهای آن در ورزش جهانی.
دو ماه پیش خبر رد شدن ویزای تیم نهنفره فدراسیون برای قرعهکشی جام جهانی در واشنگتن در رسانههای ایران منتشر شد. با وجود این، رئیس فدراسیون اعلام کرد که بر اساس قول رئیس فیفا، مشکلی در صدور ویزا وجود ندارد.
اکنون که کمتر از چهار روز به قرعهکشی باقی مانده است، تنها به سرمربی تیم ملی و یک عضو تیم رسانهای و نماینده واحد بینالملل فدراسیون ویزا داده شده است. این اقدام منجر به واکنش اولیه سخنگوی فدراسیون شد که اعلام کرد یا کشور میزبان ویزای تمامی اعضا را صادر میکند یا اینکه ایران در مراسم شرکت نمیکند. این واکنش نشاندهنده نگرانی درباره کارشکنیهای احتمالی کشوری است که هنوز مشخص نیست در سال آینده برای مسابقات چگونه به کاروان ایران ویزا خواهد داد.
این نوع اقدامات آمریکا اولین بار نیست که رخ میدهد. دو ماه پیش تیم ملی چوگان ایران نتوانست در جام جهانی، که خودش پایهگذار آن است، شرکت کند. دلیل این مشکل، عدم صدور ویزای اعضای تیم ملی از سوی دولت ترامپ بود.
با نزدیکشدن به زمان برگزاری مراسم، موضع فدراسیون تغییر کرد و شنیده میشود امیر قلعهنویی و یکی از اعضای بینالملل فدراسیون قصد دارند راهی واشنگتن شوند. این تصمیم نشاندهنده عقبنشینی فدراسیون از موضع قبلی است. حالا مسئولان سئولنشین اعلام کردهاند سرمربی تیم ملی برای رایزنی و دیدار تدارکاتی به پایتخت آمریکا سفر میکند.
با وجود کارشکنی آشکار دولت آمریکا که یکی از سه میزبان این رویداد است، و وعدههای توخالی اینفانتینو، شبکه اینترنشنال مجدداً ایران را مقصر نرفتن به مراسم مرکز کندی معرفی میکند. این شبکه مدعی است که ایران تصمیمی سیاسی گرفته است، اما کمتر از یک دقیقه بعد اعلام میکند که دلیل عدم صدور ویزا، روابط سیاسی ایران و آمریکا است و طبیعی است که آمریکا ویزا ندهد.
بر اساس قوانین و مقررات فیفا، میزبان رویدادهای جهانی موظف است به صورت کامل و بدون مانع، اجازه حضور نمایندگان قانونی تمامی اعضا را بدهد. در این زمینه، نقش اصلی و سیاستباز آمریکاست که به تعهدات بینالمللی خود عمل نکرده است. کارشناس اینترنشنال به طور عمدی سابقه طولانی سیاستهای تحریم، ممانعت و ایجاد مشکل در صدور ویزا برای ورزشکاران و مقامات ایرانی توسط آمریکا را نادیده میگیرد. این رفتار، الگوی ثابت و همیشگی آمریکاست، نه یک رویداد جدید در سیاستهای ایران.
در شرایطی که این کارشناس فهرست نُه نفرهای از مقامات و ورزشکاران ایرانی را بلندبالا میداند و حضور رئیس فدراسیون در آمریکا را بیفایده میپندارد، باید توجه داشت که ایران در هر دوره، تقریباً با همان تعداد افراد در مراسمهای مختلف شرکت کرده است. برای مثال، در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، کارلوس کیروش، مهدی تاج، محمدرضا ساکت و چند عضو دیگر تیم اجرایی و رسانهای به قرعهکشی رفتند. در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر نیز، میرشاد ماجدی، حسن کامرانیفر، حمید استیلی، دراگان اسکوچیچ، بهرام رضاییان و جمعی دیگر از مدیران اجرایی و رسانهای در دوحه حضور داشتند.
سؤال اصلی این است که وقتی کشوری با سابقه طولانی در ممانعت از حضور ورزشکاران ایرانی، مسئولیت میزبانی بخشی از یک رویداد جهانی را بر عهده میگیرد و نهاد ناظر در انجام وظایف خود ناتوان است، آیا واکنش «همه یا هیچ» یک تیم، صرفاً یک اقدام سیاسی و غیر فوتبالی است، یا در حقیقت، یک گزینه محدود و استراتژیک در برابر رفتارهای غیرقابل قبول است؟
