علی انصاریان: خاطرات تلخ و شیرین از دوران فوتبال و عشق به خانواده، مرگ دلخراشم را رقم زد

علی انصاریان، بازیکن محبوب و خوش‌خنده تیم‌های استقلال و پرسپولیس، در پانزدهم بهمن 1399 بر اثر ابتلا به بیماری کرونا دار فانی را وداع گفت و هنوز غم از دست دادن او در دل‌ها تازه است. خبر ورزشی در بیستم بهمن همان سال، مجموعه‌ای از سخنان انصاریان در دوران بازیگری‌اش را منتشر کرد که همچنان جالب و قابل تأمل است:

- تیم ملی برایم مانند سایه‌ام بود؛ هر وقت به آن نزدیک می‌شدم، از من دور می‌شد.

- میرسلاو بلاژویچ دلال بود.

- بدترین خاطره فوتبالی‌ام روزی بود که با پیراهن استقلال مقابل پرسپولیس بازی کردم (پاییز 1385).

- با برادرم بلال و آلاسکا می‌فروختیم تا به خانواده‌مان کمک کنیم.

- با اولین قراردادم در فوتبال، ویدیو خریدم و فکر می‌کنم نود درصد فیلم‌های فارسی را با آن دیدم.

- دلم می‌خواهد زمان مرگم را خودم تعیین کنم و قبل از مادرم بروم.

- بزرگ‌ترین حسرت فوتبالی‌ام نرفتن به جام جهانی بود.

- زمانی که در تیم نوجوانان بازی می‌کردم، مادرم باورش نمی‌شد که به من پیراهن، کتانی و گرمکن داده‌اند. او می‌گفت: «این‌ها را از جایی دزدیده‌ای، ببر بگذار سر جایشان!»

- یک بار قبل از بازی با استقلال، در مصاحبه تلویزیونی گفتم که ما و بازیکنان حریف با هم دوست هستیم و تماشاگران نباید دعوا کنند یا به تیم مقابل کاری داشته باشند، اما همان بازی آنقدر علیرضا نیکبخت واحدی را زدم که از زمین اخراج شدم!