علی قلیزاده: از مصدومیت و رویای فوتبال تا عشق در بیمارستان و زندگی مشترک

در خانواده ما این موضوع را بهتر از هر کسی می‌دانیم. برادرم که پنج سال از من بزرگ‌تر بود، همیشه بهتر از من ظاهر می‌شد. او واقعاً استعداد فوق‌العاده‌ای در فوتبال داشت و همه در خانواده معتقد بودند که آینده درخشانی در انتظارش است. او سریع بود، دریبل‌های فوق‌العاده‌ای داشت و با هر دو پا بازی می‌کرد. اما یک مصدومیت شدید رویاهایش را نابود کرد.

پدرم نیز از هر دوی ما بهتر بود، اما او هم زودتر از انتظار بازنشسته شد. من بازی‌های او را ندیدم، اما پدربزرگ و مادربزرگ گاهی می‌گفتند: «علی، تو واقعاً بازی خوبی انجام می‌دهی، اما پدرت بهتر بود.» با این حال، من توانستم شانس بیشتری بیاورم.

یکی از ویژگی‌هایی که ما را به هم نزدیک‌تر می‌کند، این است که پدرم چپ‌پا بود، برادرم هم چپ‌پا است و من هم. حتی پسرم، کوروش که تنها ۲۱ ماه دارد، چپ‌پا است. او حالا توپ را شوت می‌کند و در خانه، توپ برایش یک انتخاب طبیعی است. همسرم نیز ملی‌پوش است و در تیم ملی بازی می‌کند.

می‌گویند مصدومیت بدبختی یک فوتبالیست است، اما من معتقدم همیشه این‌طور نیست. یک بار من هم مصدوم شدم و در بیمارستان بستری بودم. اتفاقاً در همان بیمارستان، دختری زیبا در همان بخش بستری بود که صحبت‌مان شروع شد و آن‌قدر خوب پیش رفت که اکنون یک زندگی مشترک خوشبخت داریم.