پنت‌هاوس ۲۸۰ متری فاطمه در قم؛ نشان دهنده بی‌سلیقگی و بی‌هویتی در طراحی داخلی لوکس

در دوره‌ای که «خانه» برای بسیاری از افراد به رؤیایی دوردست بدل شده است، نمایش فضاهای لوکس و اغراق‌آمیز در شبکه‌های اجتماعی دیگر تنها یک بیان سلیقه‌ی شخصی نیست؛ بلکه به یک مسأله‌ی اجتماعی تبدیل شده است. ویدئویی که اخیراً از پنت‌هاوس ۲۸۰ متری فاطمه در قم منتشر شده، دقیقا در همین نقطه قرار دارد: خانه‌ای بسیار بزرگ که با کنایه «کوچک» نامیده می‌شود، نه به‌خاطر شوخی، بلکه با هدف جلب توجه.

اما اگر از لایه‌ی نمایشی ماجرا عبور کنیم، با یک سؤال جدی روبه‌رو می‌شویم: آیا صرف متراژ بالا، خانه را زیبا می‌کند؟ پاسخ این پنت‌هاوس، صادقانه منفی است. فضایی بزرگ اما بدون هویت؛ ترکیبی شلوغ از مبلمان ناهماهنگ، رنگ‌هایی که با هم گفت‌وگو نمی‌کنند و چیدمانی که نه آرامش می‌سازد و نه شخصیت. نتیجه، خانه‌ای است بدقواره؛ جایی که پول هست، اما طراحی غایب است.

مشکل اصلی تنها به بی‌سلیقگی در طراحی داخلی محدود نمی‌شود؛ بلکه زمانی جدی‌تر می‌شود که چنین فضاهایی به‌عنوان نمونه‌های «الگو» معرفی می‌شوند. هنگامی که بلاگرها با لحن کنایه‌آمیز، واقعیت‌های لوکس را کم‌اهمیت جلوه می‌دهند، مرز میان زندگی واقعی و نمایش به‌درستی از بین می‌رود. در این حالت، خانه به‌جای فضایی برای زندگی، به ابزاری برای دیده‌شدن تبدیل می‌شود.

در سال‌های گذشته، بارها تأکید کرده‌ایم که طراحی داخلی بیش از هر چیز به درک صحیح فضا، تناسب، نور، متریال و روایت نیاز دارد، نه صرفاً به متراژ. یک خانه‌ی ۸۰ متری که به‌درستی طراحی شده باشد، می‌تواند بسیار زیباتر و انسانی‌تر از یک پنت‌هاوس ۲۸۰ متری بی‌هویت باشد. این ویدئو، به‌طور غیرمستقیم، یادآوری می‌کند که سلیقه قابل خریدن نیست، حتی با بزرگ بودن فضا.