نجم‌الدین شریعتی از دوران کودکی با لکنت زبان شدید رنج می‌برد: داستان بیماری و تلاش برای غلبه بر آن

نجم‌الدین شریعتی در برنامه «اقیانوس آرام» درباره بیماری دوران کودکی‌اش گفت: تصور نمی‌کردم روزی در جایگاهی که اکنون هستم، قرار بگیرم. شاید برایتان جالب باشد که نجم‌الدین شریعتی در حدود سه یا چهار سالگی، وقتی متوجه شد می‌تواند صحبت کند، اما نمی‌توانست؛ یعنی دچار لکنت زبان بسیار شدیدی شده بودم. من قصد داشتم درخواست آب کنم، اما وقتی می‌خواستم بگویم «مادرم، آب می‌آورد»، نمی‌رسیدم. بعضی از ما در مواجهه با مشکلات زندگی‌مان دچار ناامیدی می‌شویم، اما من تسلیم نشدم و خانواده‌ام تلاش کردند.

دکترهای مختلف برایم دارو تجویز کردند و راهکارهای متفاوتی ارائه دادند. یکی از پزشکان به من گفت: «وقتی بی‌حوصله هستی، برو روبروی آینه بنشین و با خودت صحبت کن.» خانه‌مان در دوران کودکی در همسایگی مسجد بود، و شب‌های محرم را در ذهنم مرور می‌کردم؛ از اذان و سخنرانی‌ها یاد می‌گرفتم و بعد در مقابل آینه شروع به سخنرانی می‌کردم. ابتدا با گفتن «بسم‌الله الرحمن‌ الرحیم» شروع می‌کردم و این کار نیم ساعت طول می‌کشید، اما هرگز کم‌نیاوردم. مادربزرگم، خدا رحمتش کند، همیشه می‌گفت: «چرا جلوی آینه نمی‌نشینی و برای من حرف نمی‌زنی؟» و من هم به عنوان یک کودک، با گوش دادن به سخنان او، شروع به حرف زدن در مقابل آینه می‌کردم.