رامبد جوان با برنامه «کارناوال» استعدادهای نهفته‌اش را نشان داد: از شخصیت «ناخدا اُفتو» تا تحول در رپ فارسی و ارتباط میان نسل‌ها

بار دیگر رامبد جوان با تولید برنامه «کارناوال» توانسته است اثری فرهنگی و تاثیرگذار را به مخاطبان عرضه کند. این برنامه با استقبال گسترده از سوی اقشار مختلف جامعه مواجه شده است و اجرای هنرمندانی چون امیرحسین رستمی، روزبه حصاری و رویا میرعلمی، بازخوردهای مثبت و تحسین‌برانگیزی را به همراه داشته است.

ناخدا افتو

یکی از ویژگی‌های جذاب این برنامه، حضور عروسک «ناخدا اُفتو» است که توانسته است توجه مخاطبان را جلب کند و در فضای مجازی محبوبیت زیادی کسب کند. طراحی این شخصیت توسط مهراب قاسم‌خانی انجام شده و به گفته او، ساخت این کاراکتر چندین سال زمان برده است. مهارت رامبد جوان در کار با عروسک‌ها، پس از موفقیت «جناب‌خان»، بار دیگر با این عروسک خاص به نمایش گذاشته شد. او توانست با همکاری ناخدا اُفتو، صحنه‌هایی شگفت‌انگیز برای تماشاگران خلق کند.

بهادر مالکی، صداپیشه این شخصیت، قبلاً در نقش‌هایی مانند فامیل دور در مجموعه‌ی محبوب «کلاه قرمزی» صداگذاری کرده بود و خاطرات به‌یادماندنی‌ای برای بینندگان رقم زده است.

بخشی از هنرنمایی این عروسک که به طور طنز به عکاسی مخفیانه از رامبد جوان و دستیارانش با نام‌هایی چون مریم، سعیده، نگار، سارا، مهدیه، شیوا و مهسا اشاره دارد، لحظاتی سرگرم‌کننده و جذاب را به وجود آورده است.

سینا ساعی: چهره‌ای نو در دنیای رپ فارسی

در برنامه «کارناوال»، یکی از جلوه‌های برجسته، حضور سینا ساعی بود که با هنر خود نگاه تازه‌ای به موسیقی رپ فارسی بخشید. او فراتر از کسب عنوان قهرمانی، توانست سبک رپ را در ذهن عموم مردم تغییر دهد و جنبه‌های فرهنگی و تاریخی آن را به خوبی نشان دهد.

سینا ساعی تمرکز اجرای خود را بر شخصیت تاریخی امیرکبیر قرار داد. او رپ فارسی را که معمولاً با الفاظ تند و اعتراض‌آمیز شناخته می‌شد، به موضوعاتی نظیر تاریخ ایران و مسائل اجتماعی مرتبط ساخت و نشان داد این سبک موسیقی چه پتانسیل سازنده‌ای برای بازتاب موضوعات عمیق و ارزشمند دارد.

در یکی از بخش‌های ابتدایی برنامه، ساعی به سه اصل مهم «اثر، مخاطب اثر و خالق اثر» اشاره کرد؛ موضوعی که بحث‌های زیادی را در میان مخاطبان و کاربران فضای مجازی برانگیخت.

این سوال مطرح می‌شود که تا چه حد در میان خوانندگان موسیقی ایران، توانایی درک عمیق و اصولی از تولید محتوا یا داشتن مطالعات گسترده‌ای مانند تاریخ‌پژوهی و شناخت فرهنگی مشاهده می‌شود؟ شاید مقایسه آثار ارزشمند او با برخی کارهای تکراری و کلیشه‌ای در موسیقی پاپ، این سوال را بیشتر مطرح کند: آیا تلاش برای ارتقای فرهنگ عمومی در این مسیر، سودمندتر نیست؟

ارتباط بین موسیقی رپ و تئاتر

اجرای ساعی یکی از ویژگی‌های برجسته‌اش، تلفیق هنر موسیقی رپ و تئاتر بود. او تنها به خواندن کلمات با ریتم سریع و پشت سر هم محدود نمی‌شد، بلکه بر روی صحنه کلمات را به صورت زنده و با احساس اجرا می‌کرد. چهره، حرکات بدن، احساسات و توقف‌های بموقع، جزئیاتی بودند که اجراهای او را از دیگران متمایز می‌ساختند.

در بازگویی احساسات امیرکبیر، مانند ناامیدی، خشم و غم، مخاطبان توانستند این تجربیات عاطفی را از طریق چهره و حرکات او لمس کنند. او با مطالعه و تحقیق درباره ابعاد مختلف زندگی امیرکبیر، موفق شد زوایای کمتر شناخته‌شده‌ای مانند علایق شخصی و روابط انسانی او را به مخاطب معرفی کند، موضوعاتی که در آثار هنری دیگر کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

در مقابل، سبک‌های موسیقی دیگر، به‌ویژه برخی قطعات پاپ که غالباً به کلیشه‌ها و محتوای سطحی محدود می‌شوند، نمی‌توانند در رقابت با روایت‌های عمیق و فاخر سینا قرار گیرند و تاثیرگذاری بیشتری بر مخاطب داشته باشند.

ایجاد ارتباط میان نسل‌ها

با وجود تمام این موارد، شاید ارزشمندترین اقدام سینا ساعی در حضور در «کارناوال»، فراتر از هنر موسیقی باشد. او توانست ارتباطی میان نسل‌ها برقرار کند و درک متقابل را تقویت نماید. در جامعه‌ای که فاصله بین نسل جوان (نسل Z) و نسل‌های قدیمی‌تر زیاد است، ساعی راهی یافت تا پلی میان این دو ایجاد کند.

او به گونه‌ای توانست پدران و مادربزرگ‌هایی را که اغلب با موسیقی رپ آشنا نبودند، به برنامه جذب کند و فضایی مشترک فراهم آورد تا در کنار جوانانی که به موسیقی مدرن علاقه‌مندند، از محتوای تاریخی و ملی بهره‌مند شوند. این حرکت بی‌سابقه نشان داد هنر می‌تواند ابزاری قدرتمند برای همگرایی و اتحاد باشد.

سینا ساعی نشان داد که برای همگام شدن با مدرنیته، نیاز نیست گذشته را نادیده بگیریم و برای حفظ تاریخ و هویت، لازم نیست با مدرنیته مخالفت کنیم. این رویکرد می‌تواند الگویی برای دیگر هنرمندان باشد که چگونه هنر را به وسیله‌ای برای اتحاد نسل‌ها و احیای ارزش‌های ملی تبدیل کنند.