پذیرش اشتباهات کودکان؛ کلید تقویت اعتمادبه‌نفس و مسئولیت‌پذیری
دلنوشته سپیده بزمی‌پور درباره پذیرش اشتباهات کودکان و نقش والدین در تقویت اعتماد به نفس
دلنوشته سپیده بزمی‌پور درباره پذیرش اشتباهات کودکان و نقش والدین در تقویت اعتماد به نفس و مسئولیت‌پذیری
سپیده بزمی‌پور روز گذشته با انتشار دلنوشته‌ای پر احساس درباره دخترش، نبات، نگاهی نو به توانایی کودکان در پذیرش اشتباهات ارائه داد. او از یک رویداد ساده در مدرسه شروع کرد؛ رویدادی که ممکن است برای بسیاری بی‌اهمیت به نظر برسد، اما بزمی‌پور آن را به فرصتی مناسب برای گفتگو درباره مسئولیت‌پذیری، شجاعت در اعتراف به خطا و نقش والدین در تقویت اعتماد به نفس کودکان تبدیل کرد.
در این دلنوشته، او با لحنی صمیمانه توضیح داد که چگونه کودکان برخلاف بزرگسالان، توانایی فوق‌العاده‌ای در پذیرش اشتباهات و تلاش برای اصلاح آنها دارند و این ویژگی ارزشمند می‌تواند پایه‌های شخصیت سالم و متعادل آنها را شکل دهد.
انتشار این متن با استقبال گسترده کاربران روبه‌رو شد و بسیاری از والدین نیز تجربیات مشابه خود را با او به اشتراک گذاشتند؛ تجربیاتی که همچون نوشته بزمی‌پور بر اهمیت تربیت آگاهانه و توجه به احساسات کودکان تأکید داشت.
سپیده بزمی‌پور، فرزندش
همسر بازیگر فاصله ها نوشت:
در آشپزخانه بودم که صدایم کرد و گفت:
می‌تونی
پرسیدم چرا؟
دیدم روی صفحه نوشته معلمش دوباره!
گفت چون قشنگ ننوشتم…
باید بین خطوط می‌نوشتم…
از او پرسیدم حالا باید همه رو از اول بنویسی؟
با آرامش گفت: این نتیجه‌اش است.
آره، این همون عواقبشه…
عواقبی که به خاطر ننوشتن درستشان، زیباتر هم شدند!
گفتم باشه…
صفحه رو پاک کردم و دوباره به آشپزخانه برگشتم…
راستی، راستش اصلاً از ذهنم بیرون نمی‌رفت!
نبات استخر‌ی
گفتم ببین، در این سن چقدر به راحتی اشتباه خودش رو پذیرفت و می‌دونه که هر خطایی عواقبی داره، ولی اصلاً خودش رو برای اون سرزنش نکرد.
فکر می‌کنم اگر همه‌ما با همین نگرش سن‌مان را افزایش دهیم، خیلی چیزها تغییر می‌کند. در ابتدا، متوجه می‌شویم که همگی ممکن است اشتباه کنیم و این طبیعی است، چون انسان همین است. ما معمولاً برچسب کامل بودن را کنار می‌زنیم و آن را دور می‌ریزیم، چون می‌دانیم که کامل بودن غیرممکن است.
سپس، سعی می‌کنیم قدم‌های رو به جلو برداریم و از هر اشتباه درس بگیریم. پذیرش اشتباه را با تمام وجود درک می‌کنیم و به آن عمل می‌نماییم. تصمیماتی که می‌گیریم، مسئولیت عواقبشان بر عهده خودمان است، چه خوب و چه بد. قرار نیست خودمان را سرزنش کنیم یا دیگران را مقصر بدانیم، بلکه باید مسئولیت را بپذیریم و برای اصلاح آن تلاش کنیم.
در کنار این، اجازه می‌دهیم احساساتی مانند غم، ترس، خشم و پشیمانی بروز کنند، بدون اینکه خودمان را سرکوب کنیم یا غرق در سرزنش خود شویم. این احساسات طبیعی است و باید آنها را بپذیریم تا بتوانیم رشد کنیم. در نهایت، مسئولیت اشتباهات را بر عهده می‌گیریم و هدفمان این است که دفعه بعد بهتر عمل کنیم، چون همه چیز در اختیار ما نیست و باید با واقعیت‌ها روبه‌رو شویم.
گاهی تصمیم‌گیری و انتخاب بر عهده ما است، اما در بسیاری از مواقع، شرایط بیرونی کنترل ما نیستند. باید این واقعیت را بپذیریم و در صورت امکان، تلاش کنیم مشکلات را حل کنیم، حتی اگر نیاز به عذرخواهی یا جبران باشد. گاهی اشتباهات ما به دیگران آسیب می‌زنند و گاهی فقط به خودمان، اما در هر حالت باید مسئولیت آن را بپذیریم و تلاش کنیم جبران کنیم.
این روند ممکن است بارها در روز برای همه ما اتفاق بیفتد، در روابطمان با فرزندان، همسر، دوستان یا در موقعیت‌های مختلف زندگی. به فرزندانمان آموزش دهیم که اشتباه کردن طبیعی است و دنیا به خاطر آن پایان نمی‌پیدا کند. تمرین کنیم که مهم است آن اشتباه را اصلاح کنند، تا در آینده بتوانند با دیگران بهتر رفتار کنند.
مثلاً وقتی کوچولوهای ما چیزی می‌شکنند، به جای تنبیه، با آنها همکاری کنیم و بگوییم بیایید با هم آن را تعمیر کنیم. این نوع رفتارهای کوچک، به آنها کمک می‌کند با اشتباهاتشان راحت‌تر کنار بیایند و با اعتماد به نفس قوی، از اشتباهاتشان درس بگیرند.
