«صد دام»؛ کمدی متفاوت پدرام پورامیری با بازی رضا عطاران در جشنواره فجر

این موضوع همواره سوژه‌ای جذاب برای ساخت کمدی‌های متعددی بوده است. درباره بدل‌های صدام و شوخی‌هایی که با آن‌ها صورت گرفته، بارها و بارها شنیده و خوانده‌ایم. به همین دلیل، تمرکز بر این موضوع در ابتدا به نظر می‌رسد ایده‌ای جالب و متفاوت باشد. داستان فیلم بر اساس الگوی جابه‌جایی ساخته شده است؛ الگویی که اگرچه تکراری به نظر می‌رسد، اما وقتی با ماجرای صدام در هم می‌آمیزد، اهمیت زیادی پیدا می‌کند. تصور کنید بدل صدام به تهران بیاید، در میدان آزادی برقزد و سرانجام خود را به اردوگاه اسیران ایرانی برساند و آن‌ها را آزاد کند؛ این موقعیت، در کنار بازی عطاران، حالتی بامزه و دیدنی دارد و این ایده با اجرای او، جذابیت بیشتری یافته است.

در زمینه کارگردانی، «صد دام» نخستین فیلم مستقل پدرام پورامیری است. او که پیش‌تر به صورت مشترک با حسین دوماری، فیلم‌هایی مانند «جان‌دار» و «یادگار جنوب» را ساخته بود، در این تجربه‌ی مستقل، از فضای قبلی فاصله گرفته و تمرکز خود را بر ساخت یک کمدی گذاشته است. این فیلم نه تنها خنده‌دار و سرگرم‌کننده است، بلکه به یک پیشینه تاریخی نیز اشاره دارد. دوماری در خلق فضای دهه شصت و انتخاب بازیگران، موفق عمل کرده و در مجموع، اثری کمدی و در عین حال محترمانه ارائه داده است.

در بخش بازیگری، عطاران نقش اصلی را بر عهده دارد و برگ برنده اصلی فیلم است. با گریم خاصی که به او داده شده، شباهت زیادی به صدام پیدا کرده و همین موضوع، از همان ابتدا، توجه مخاطبان را جلب می‌کند. بازی عطاران در این فیلم تفاوت چندانی با آثار قبلی‌اش ندارد، اما این گریم متفاوت، در موقعیت‌های عادی، او را به فردی خنده‌دار تبدیل کرده است. او در کنار پریناز ایزدیار، زوجی بامزه و دیدنی را شکل داده است؛ بازیگری که معمولاً در آثار کمدی حضور ندارد، اما در این نقش، لحنش را تغییر داده و از شمایل همیشگی‌اش فاصله گرفته است. در مجموع، این تجربه برای او جالب و متفاوت بوده است. عباس جمشیدی‌فر هم مانند همیشه، فضای فیلم را شیرین‌تر کرده و حضورش، در کل، به نفع «صد دام» تمام شده است.