آشنایی با ۷ مرد دخترکُش ایرانی دهه ۷۰؛ ستاره‌هایی که دختران جوان را مجذوب خود می‌کردند

واژه «دخترکش» معادل اصطلاح «لیدی‌کیلر» (lady-killer) در زبان انگلیسی است و به افرادی اطلاق می‌شود که از نظر ظاهری و رفتاری، کاریزمای کافی برای جلب توجه جنس مخالف خود را دارند. در دهه ۷۰ شمسی، برخی بازیگران و فوتبالیست‌ها توانسته بودند به این لقب دست یابند. در این مقاله، نگاهی به این شخصیت‌ها خواهیم داشت. مطالعه این مطلب جذاب است زیرا هم خاطرات گذشته را مرور می‌کند و هم تفاوت سلیقه عمومی درباره ظاهر و جذابیت در طول سال‌ها را نشان می‌دهد.

پارسا پیروزفر

پارسا پیروزفر هنرمند برجسته و محترمی است که در عرصه هنر همواره اثری ارزشمند و قابل احترام خلق کرده است. کارنامه هنری او نشانگر تعهد و جدیت در حرفه‌اش است و هیچ اثر بی‌ارزشی در رزومه‌اش دیده نمی‌شود. مجموعه‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی او نشان می‌دهد که برای کیفیت و ارزش کارش اهمیت زیادی قائل است. همچنین در تئاترهای معتبر و مهمی به ایفای نقش پرداخته و در طول سال‌های فعالیت حرفه‌ای‌اش توانسته جایگاهی معتبر و قابل اعتماد برای خود دست و پا کند. در دهه ۷۰، پارسا یکی از ستاره‌های بی‌رقیب دنیای تصویر بود و با چهره‌ای منحصر به فرد، رقابت را از هم‌قطارانش ربوده و درخششی بی‌نظیر داشت. هرچند او محبوبیت زیادی میان مخاطبان، به ویژه دختران، داشت، اما تمایلی به حضور در صفحات مجلات رنگارنگ یا مصاحبه‌های پرحاشیه نشان نمی‌داد. این رویکرد باعث شده بود تا نوعی راز و رمز در نزد مخاطبان ایجاد شود و در عین حال، نتواند حاشیه‌سازی‌های جنجالی و پر سر و صدای ستاره‌های دیگر را رقم بزند. این مسیر حرفه‌ای، بر پایه احترام و سکوت، نشانگر شخصیت متین و قابل احترام او است.

ابوالفضل پورعرب

در دوره‌ای از سینمای ایران که چهره‌های جوان و جذاب چندان دیده نمی‌شدند، پورعرب با قدم گذاشتن در عرصه هنرپیشگی توانست توجه‌ها را جلب کند. او با ظاهر دلنشین و بازی در نقش‌های عاشقانه، مخاطبان را مجذوب خود ساخت. در دهه ۷۰، او در بسیاری از فیلم‌های موفق و پرفروش ظاهر شد و در آثار معتبرتری مانند نرگس نیز نقش‌آفرینی کرد، به طوری که تماشاگران برای دیدن او در نقش‌های نو و تازه، صف می‌کشیدند. شهرت ابوالفضل پورعرب در این دهه، از نوع شهرت‌هایی بود که بعدها کمتر تکرار شد و دیگر هنرپیشه‌های مرد نتوانستند آن را به دست آورند. علاقه و توجه مردم و سینماگران به او، یادآور ستاره‌های بزرگ پیشین سینمای ایران مانند مرحوم فردین بود.

محمدرضا فروتن

محمدرضا فروتن یکی از بازیگران محبوب و قابل درک برای مخاطبان است. حضور مؤثر و صمیمی او در فیلم‌ها سبب شد که به سرعت به یکی از ستاره‌های برجسته تبدیل شده و طرفداران پرشوری پیدا کند. در دهه ۷۰، فیلم‌های مهمی مانند «قرمز» و «دوزن» نقش مهمی در معرفی او به جمع گسترده‌ای از تماشاگران ایفا کردند. او در نقش‌های چالشی و متفاوت، از جمله یک جوان عاشق‌پیشه و روان‌پریش و همچنین مردی لمپن، توانست به موفقیت برسد. صدای خاص و گرم فروتن، همراه با جذابیت جوانی‌اش، تصویری ماندگار از او ساخت. ظهور او در اواخر دهه هفتاد همزمان با کاهش محبوبیت ستاره‌هایی مانند پورعرب بود و این عوامل در تسریع شهرت و محبوبیتش تأثیرگذار بودند.

احمدرضا عابدزاده

در اوایل دهه ۷۰، با شروع مسابقات جام جهانی و حواشی مرتبط با فوتبال، فوتبالیست‌ها که اغلب جوان و خوش‌تیپ بودند، توجه زیادی از طرف بانوان را جلب می‌کردند. عابدزاده با قامت بلند و استایل جذاب خود در مرکز توجه قرار داشت. او فردی گندمگون و خونسرد بود که کاریزمای طبیعی‌اش نگاه‌ها را به سمت خود می‌کشید. فعالیت‌های او در عرصه پرهیجان فوتبال و توانایی‌هایش به عنوان دروازه‌بانی ماهر، از دلایلی بودند که او را در این فهرست قرار دهند.

علیرضا منصوریان

همان‌طور که قبلاً اشاره شد، در دهه ۷۰ فوتبال جایگاه ویژه‌ای یافته بود. چهره‌های جوان‌تر و جذاب‌تر مانند منصوریان طرفداران زیادی، به‌خصوص در میان دختران، داشتند. منصوریان که در آن زمان چهره‌ای متفاوت و متفاوت‌تر از حال حاضر داشت، همواره در معرض دید عموم قرار می‌گرفت و مصاحبه‌ها و حضور در برنامه‌های تلویزیونی می‌توانست تعداد زیادی از افراد را به سمت خود جلب کند. در آن دوران، خبری از شبکه‌های اجتماعی نبود و حتی برای دیدن تصاویر هنرمندان و ورزشکاران محبوب، باید به‌طور تصادفی در خیابان‌ها پوسترهایشان را پیدا می‌کردید که معمولاً به فروش می‌رسیدند. با این حال، منصوریان یکی از آن دسته هنرمندانی بود که پوسترهایش به فروش می‌رفت و عکسش روی صفحات اول مجلات می‌توانست جمعیت زیادی را مقابل دکه‌های روزنامه‌فروشی نزدیک مدارس دخترانه جمع کند.

رضا شاهرودی

در دهه ۷۰، شاهرودی به عنوان یکی از چهره‌های بی‌رقیب و محبوب نزد بانوان شناخته می‌شد. ظاهر او نسبت به هم‌قطارانش برتری داشت و همین موضوع باعث جلب توجه گسترده می‌شد. چهره و سیمای متفاوت او نسبت به اکثر ایرانیان، او را به یاد پائولو مالدینی در تیم ملی ایتالیا می‌انداخت. درباره زندگی شخصی‌اش حواشی و داستان‌های متعددی ساخته می‌شد و عکس‌هایش بین مخاطبان به‌طور مکرر در میان دست به دست می‌گشت. از نظر فنی، شاهرودی توانسته بود در فوتبال موفقیت‌هایی کسب کند، اما ظاهراً ظاهر او بیشتر از مهارت‌های فنی‌اش مورد توجه قرار می‌گرفت و او بیشتر به عنوان فردی با قیافه خاص شناخته می‌شد تا یک بازیکن با توانمندی‌های فنی برجسته.

علیرضا نیکبخت واحدی

نیکبخت نسبت به ستاره‌های دهه ۸۰، بیشتر در دهه ۷۰ شناخته شد. با این حال، نباید فراموش کنیم که او در آن زمان به مردم معرفی شد. چهره و ظاهر جذاب او باعث شد خیلی سریع جای خود را در دل تماشاگران فوتبال، به ویژه بانوان، باز کند. علیرضا علاوه بر ظاهر، از تکنیک خوبی برخوردار بود و نقش مؤثری در تیم استقلال و تیم ملی داشت. حضور او در صفحات مجلات و نشریات، توجه بسیاری از مخاطبان را جلب می‌کرد و مصاحبه‌ها و سخنانش مورد توجه قرار می‌گرفت. پوسترهایش بر دیوار اتاق‌های طرفداران نقش بسته بود. نیکبخت فردی بود که قدر ویژگی‌های ذاتی و اکتسابی خود را به درستی نشناخت. هرچند هنوز در فوتبال فعالیت می‌کند، اما پتانسیل‌هایی که نشان می‌داد، نشان می‌داد که در مسیر مناسب قرار گیرد، می‌تواند به موفقیت‌های بیشتری دست یابد. متأسفانه، او به حواشی دچار شد و از حرفه‌ای‌گری فاصله گرفت.