یادی از تودهنی المیرا شریفی مقدم به ادعاهای بی‌پایه اروپا درباره جزایر سه‌گانه + ویدیو

حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه بوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک، ریشه در دوران‌های پادشاهی هخامنشی، اشکانی و ساسانی دارد. در آن زمان، نظم و امنیت ایرانی بر تمامی مناطق آبی خلیج فارس و جزایر آن حاکم بود.

در سال 1948 میلادی، این جزایر به طور کامل تحت اشغال امپراتوری بریتانیا قرار گرفتند و به عنوان قیم رسمی امارات متصالحه شناخته شدند. با این حال، تا سال 1971، هیچ‌یک از دولت‌های ایران این اشغال را نپذیرفتند و این جزایر در تقسیمات کشوری ایران باقی ماندند.

در سال 1971، پس از توافق میان ایران و بریتانیا و قبل از خروج نیروهای نظامی بریتانیا از منطقه، تنب بزرگ و تنب کوچک پس از حدود 70 سال شکایت‌های مداوم ایران علیه اشغال بریتانیا، سرانجام به ایران بازگردانده شدند. در این دوره، ایران و شارجه، بوموسی را به دو ناحیه انحصاری و تحت اقتدار ملی تقسیم کردند. نهایتاً در سال 1992، ایران کنترل کامل این جزایر را در دست گرفت.

امارات متحده عربی با حمایت کشورهای عربی حوزهٔ خلیج فارس همچنان بر مالکیت این جزایر اصرار دارد. بیانیه‌هایی از سوی اتحادیهٔ عرب، اتحادیهٔ اروپا، روسیه، آمریکا و چین مبنی بر حمایت از ادعای امارات منتشر شده است. اما دولت مرکزی ایران این بیانیه‌ها و ادعاها را بی‌اساس می‌داند و بر پایهٔ سوابق تاریخی و فرهنگی، این جزایر را متعلق به ایران می‌داند. این جزایر به دلیل نزدیکی به بخش عمیق خلیج فارس و اشراف بر تنگه هرمز که شاه‌راه حیاتی نفت است، اهمیت زیادی برای کشورهای حوزهٔ خلیج فارس و جهان دارند.