مولانا و شمس تبریزی: عشق، عرفان و تحولی عمیق در شعر تصوف ایرانی

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، شاعر و عارف نامدار قرن هفتم هجری، در سال ۶۰۴ هجری در شهر بلخ دیده به جهان گشود. پدرش، بهاءالدین، که از علمای و صوفیان سرشناس آن زمان بود، به دلیل اختلاف نظر با سلطان خوارزمشاه، بلخ را ترک کرد و پس از سفرهای متعدد، راهی قونیه شد. پس از وفات پدر، مولانا زیر نظر برهان‌الدین محقق ترمذی تربیت یافت و رشد کرد. اما نقطه عطف زندگی او، دیدار با شمس تبریزی در سال ۶۴۲ هجری بود که تحولی عمیق در روح و اشعارش به وجود آورد.

تاثیر تصوف و شعر تصوف در آثار مولوی

این دیدار موجب شد که مولانا از فعالیت‌های آموزشی و فتوای خود کناره‌گیری کند و تمرکز خود را بر مراقبه و تصفیه نفس قرار دهد. آثار برجسته او شامل مثنوی معنوی، دیوان غزلیات، رباعیات، مکتوبات و فیه مافیه است که هر یک نمادهای عمیق از تصوف و فلسفه به شمار می‌روند. اشعار او سرشار از مفاهیمی چون عشق، عرفان و خودشناسی است و تأثیرگذاری آن‌ها تا امروز ادامه دارد.

مولانا در سال 672 هجری در شهر قونیه درگذشت و میراثی بی‌نظیر از شعر و تصوف از خود به جای گذاشت.