تحلیل منتقد سینما محسن بیگ آقا از قسمت دهم سریال «سووشون»: بازی‌ها، لهجه شیرازی و اقتباس وفادارانه در باغ عفیف‌آباد
منتقد سینما محسن بیگ آقا درباره قسمت دهم سریال «سووشون»، بازی‌ها، لهجه‌ها و فضای اصیل شیرازی را بررسی می‌کند.
سریال «سووشون» با کارگردانی نرگس آبیار، یک اثر بی‌نظیر و وفادار به رمان کلاسیک جلال آل‌احمد است که توانسته فضایی اصیل و تاریخی را زنده کند. قسمت دهم این سریال، یکی از جذاب‌ترین بخش‌ها است که به‌طور مستقل هم می‌تواند تماشا شود، اما در عین حال نیازمند توجه به شخصیت‌ها و پیش‌زمینه‌های داستان است تا کامل درک شوند. یکی از نکات مهم در این قسمت، بازی بی‌نظیر بازیگران است؛ به ویژه بهنوش طباطبایی در نقش زری، که با تلاش بیش از یک سال برای تسلط بر لهجه شیرازی، نقش خود را به بهترین شکل ایفا کرده است. همچنین فرشته صدرعرفایی، با بازی درخشان و شناخت عمیق از فضا و لهجه، نقش عمه خانم را به صورتی باورپذیر و جذاب ارائه می‌دهد.
کارگردان با استفاده از تصویرسازی‌های خلاقانه و انیمیشن‌های متنوع، فضای تازه‌ای در سریال ایجاد کرده است که حس و حال داستان را چندین برابر می‌کند. این انیمیشن‌ها برخلاف تصور برخی، تکراری نیستند و به غنای اثر می‌افزایند. در کنار این، لوکیشن تاریخی باغ عفیف‌آباد شیراز، به‌طور طبیعی به حس و حال داستان کمک کرده و اصالت فضا را حفظ می‌کند. همه این موارد نشان می‌دهد که تیم سازنده در اقتباس از رمان، وسواس و دقت زیادی به خرج داده‌اند و تلاش کرده‌اند تا وفاداری به متن اصلی حفظ شود.
در این سریال، حرکت دوربین در لحظاتی همراه با شخصیت‌ها می‌رقصد و در لحظاتی دیگر، فقط نظاره‌گر دیالوگ‌ها و اصطلاحات شیرین و ضرب‌المثل‌های محلی است، که این نوع فیلمبرداری، حس نزدیکی بیشتری با تماشاگر برقرار می‌کند. این اثر، نه تنها برای دوستداران رمان «سووشون» بلکه برای همه علاقه‌مندان به تاریخ و فرهنگ شیراز، یک تجربه بی‌نظیر است که زیبایی‌های هنر سینما و ادبیات را در کنار هم نشان می‌دهد. تماشای این سریال، نه تنها لذت‌بخش است، بلکه یادآور ارزش‌های فرهنگی و ادبی کشورمان است که باید قدر دانست و حفظ کرد.
