موزه ملی ایران در آستانه نابودی؛ بی‌توجهی مدیران چه سرنوشتی دارد؟
موزه ملی ایران در بحران فرسودگی و بی‌توجهی مدیران؛ نماد فرهنگ یا قربانی بی‌تفاوتی؟
موزه ملی ایران در وضعیت بحرانی فرسودگی و بی‌توجهی مدیران قرار دارد؛ نماد فرهنگی کشور در خطر نابودی و نیازمند توجه فوری.
موزه ملی ایران، نماد بی‌ادعای تاریخ و فرهنگ این سرزمین، امروز در حالی با گذر زمان روبرو است که گرفتار بی‌توجهی و مدیریت ناپایدار شده است. ساختمانی که باید نماد شکوه و اصالت فرهنگی باشد، اکنون بیش از هر زمان دیگری از وضعیت فرسودگی و رهاشدگی فریاد می‌زند؛ زخم‌هایی بر پیکر تاریخ و فرهنگ کشور.
دیوارهای موزه ملی که روزگاری شاهد زنده‌ترین لحظات تمدن ایرانی بودند، اکنون در نم‌زدگی و پوسیدگی غوطه‌ورند. سیستم‌های تهویه ناکارآمد و تجهیزات قدیمی، به جای حفاظت از گنجینه‌های ملی، تهدیدی جدی برای آن‌ها محسوب می‌شوند. این وضعیت نه تنها محدود به ساختمان نیست، بلکه نمادی از غفلت عمیق نسبت به میراثی است که باید خانه امن تاریخ می‌بود.
مشکل تنها به وضعیت فیزیکی محدود نمی‌شود؛ نحوه نگهداری اشیاء تاریخی در ویترین‌ها و قفسه‌هایی که با استانداردهای جهانی همخوانی ندارند، نشانگر ضعف مدیریت و کمبود تخصص است. رطوبت بالا، نور نامناسب و نبود سیستم‌های حفاظتی مدرن، هر روز قطعاتی از تاریخ را به نابودی نزدیک‌تر می‌کنند.
در حالی که موزه‌های معتبر جهان با برنامه‌ریزی دقیق و سرمایه‌گذاری مناسب، به مراکز فرهنگی و علمی بی‌رقیب تبدیل شده‌اند، مدیریت موزه ملی ایران بیشتر به اجرای مراسم نمایشی، برگزاری نمایشگاه‌های سطحی و فعالیت‌های تبلیغاتی محدود شده است. این نوع مدیریت، نه تنها به حفظ میراث کمک نمی‌کند، بلکه آن را بیش از پیش در معرض خطر قرار می‌دهد و فراموشی آن را تسریع می‌بخشد.
نتیجه این بی‌توجهی، کاهش جایگاه بین‌المللی موزه ملی ایران است. این موزه می‌توانست همچون لوور یا موزه بریتانیا، نماد جهانی فرهنگ و تمدن کشور باشد، اما اکنون حتی در مقایسه با موزه‌های کوچک منطقه‌ای نیز وضعیت مناسبی ندارد.
پیام تلخ این وضعیت، بازتاب ضعف جدی وزارت میراث فرهنگی است؛ جایی که وعده‌ها و شعارهای رنگارنگ تنها پوششی برای بی‌عملی و کم‌توجهی شده‌اند. وقتی مهم‌ترین موزه ملی کشور در چنین وضعیتی قرار دارد، چگونه می‌توان انتظار داشت که سایر مراکز فرهنگی و موزه‌های کوچک‌تر بتوانند از این بحران عبور کنند؟
موزه ملی ایران نه فقط یک ساختمان تاریخی، بلکه نمادی است از میزان توجه و جدیت کشور در حفظ و پاسداشت میراث فرهنگی‌اش. بی‌توجهی به این نماد، نشانگر شکست مدیریت و کوتاهی در حفظ هویت ملی است و باید به عنوان زنگ خطری جدی تلقی شود.
