امین آقا فرزانه در کنار نیوشا ضیغمی و جواد هاشمی در اکران فیلم شهر گربه‌ها

زندگی‌نامه امین فرزانه: از گنده‌لاتی تا خیر و مردم‌داری

زندگی برخی افراد پر از اتفاقات ریز و درشتی است که می‌توان از آن‌ها کتابی قطور و خواندنی نوشت. یکی از این افراد، امین فرزانه، خیر و چهره خوشنام پایتخت است که دو دوره زندگی کاملاً متفاوت را تجربه کرده و در هر دو نیز سرآمد و شهره بوده‌است.

دوران تاریکی و شرارت

امین فرزانه در جوانی به عنوان یکی از گنده‌لات‌های تهران شناخته می‌شد. او پای ثابت بیشتر دعواهای خیابانی بود که به گفته خودش بر سر مسائل پوچ و بی‌اهمیت اتفاق می‌افتاد. فرزانه افتخار می‌کرد که در یک روز بتواند در ۱۵ نقطه تهران درگیری به وجود آورد. او می‌گوید: «کلاس اول دبستان را ۳ ساله خواندم. در نخستین نزاع منجر به چاقوکشی در ۱۳سالگی به زندان کانون اصلاح و تربیت فرستاده شدم. مادرم بی‌سواد بود و تا سر خیابان نمی‌توانست تنها برود، ولی به خاطر من تمام تهران را گز می‌کرد و از این زندان به آن زندان به ملاقاتم می‌آمد.»

فرزانه در طول زندگی‌اش ۱۲ سال را در زندان‌های مختلف گذرانده است. او مدتی عضو تیم‌ملی دو و میدانی بود و مدال طلای دو ۱۵۰۰‌متر را هم کسب کرد، اما شرارت‌ها و حادثه‌جویی‌هایش به او مجال حضور در تیم‌ملی را نداد. او معتقد است که شر همیشه پیدایش می‌کرد و نمی‌توانست از آن فرار کند.

تغییر مسیر زندگی

ورق زندگی امین فرزانه بالاخره برمی‌گردد. بلیت سفر به کربلا را یک دوست برایش مهیا می‌کند و او عزم رفتن به زیارت امام حسین (ع) می‌کند. فرزانه می‌گوید: «بچه‌هایم بزرگ شده بودند. نوه داشتم. خسته شده بودم. باید کاری می‌کردم. دست به ضریح شدم و از امام حسین (ع) خواستم مرا نجات دهد. وقتی به شهرم برگشتم همسایه‌ها برایم بنر زده بودند.»

امین فرزانه توبه می‌کند و دیگر دنبال خلاف نمی‌رود. او این بار چون به امام حسین (ع) قول داده بود، زیر قولش نمی‌زند و مرد اهل زندگی و خانواده می‌شود. به مردم بی‌بضاعت کمک می‌کند و برای دختران یتیم جهیزیه آماده می‌کند. حجره‌اش را به نام لوتی‌ها نامگذاری می‌کند و مرام لوتی‌گری را پیشه می‌کند. زمانی به دلیل اینکه در دعواهایش با کله در صورت طرف مقابل می‌رفت به «امین کله» معروف بود، اما اکنون همسایه‌ها و غریبه‌ها او را به نام «امین آقا» می‌شناسند و به خاطر مردم‌داری و دست به خیر بودنش از او یاد می‌کنند.

نوکری مردم عبادت است

امین آقا فرزانه در فیلم «حمال طلا» هم بازی کرده و حالا مردم از داشتن این همسایه به خود می‌بالند چون دستگیر آدم‌های بسیاری است که زمانی امنیتشان را مختل کرده بود. او که زندگی امروزش را تاحدودی مدیون پلیس هم می‌داند، می‌گوید: «بارها پلیس‌های امنیت منطقه دستگیرم می‌کردند، ولی صحبت‌هایم را می‌شنیدند و وقتی متوجه می‌شدند که دارم سعی می‌کنم تغییر کنم کمکم می‌کردند وگرنه می‌توانستند مرا در زندان بیاندازند و فرصت تغییر را از من بگیرند.»

امین آقا، تابستان و زمستان لباس آستین بلند می‌پوشد تا نوه‌هایش جای ضربات چاقو و تتوهای مختلف را در بدنش نبینند و از آن درباره‌اش نپرسند که مایه شرمندگی شود. او تأکید می‌کند: «اگر مردم به من الان احترام می‌گذارند، این احترام صادقانه و کاملاً دلی است ولی قبلاً احترام و محبتشان از روی ترس بود.»

فرزانه از سال‌ها پیش در بازار تهران مشغول کسب و کار است و دستگیری از نیازمندان و ایتام و گلریزان برای آزادی زندانیان مالی، حلالیت طلبیدن از کسانی که زمانی از کارهایش آسیب دیده‌اند را انجام می‌دهد. او می‌گوید: «نوکری مردم عبادت است و کسی که به مردم خدمت کند به جایگاه و مقام می‌رسد.»

این داستان زندگی امین فرزانه است؛ مردی که از تاریکی به نور رسید و اکنون به عنوان یک خیر و مردم‌دار شناخته می‌شود.