نرگس آبیار و محمود گبرلو درباره ساختار متفاوت و تاثیرگذار سریال «سووشون»؛ هنر روایتگری در سینما و تلویزیون

در این روزها که فیلم و سریال‌های سطحی و سریع‌الانتقال جای خود را در دل مخاطب باز کرده‌اند، اثر نرگس آبیار در «سووشون» مانند یک نفس عمیق و آرام است. محمود گبرلو، کارشناس و منتقد سینما، با نگاه دقیقی به این اثر اشاره می‌کند که نباید «سووشون» را با فیلم‌های ساده و بی‌پایه مقایسه کنیم، چراکه آبیار با هوشمندی و پختگی توانسته اثری ماندگار و در عین حال پیچیده ارائه دهد.

این سریال، اقتباسی است از رمان کلاسیک سیمین دانشور که خودش نوعی چالش برای سازندگان محسوب می‌شود. قدرت این اثر در توانایی آن برای برقراری ارتباط با تماشاگران فهیم و آگاه است؛ کسانی که دنبال لایه‌های عمیق‌تر و روایت‌های چندوجهی هستند. آبیار در ساختار روایت، شخصیت‌محوری را برگزیده است، تا تمرکز بر زری و زندگی‌اش، تماشاگر را به درون دنیای او ببرد و احساسات و تحول‌هایش را به خوبی منتقل کند.

در کنار این، استفاده از تکنیک‌های سینمایی مانند «دوربین روی دست» و «سکانس‌پلان»، فضای واقع‌گرایانه و طبیعی را به تصویر می‌کشد و تماشاگر را بیشتر درگیر داستان می‌کند. این تکنیک‌ها، هرچند در ژانرهای دیگر مانند ترسناک و روان‌پریشی هم کاربرد دارند، اما در فضای رمانتیک و عمیق «سووشون»، حس نزدیکی و صداقت را تقویت می‌کنند.

نکته مهمی که محمود گبرلو به آن اشاره می‌کند، این است که ساختارهای دشوار و متفاوت، چندسالی است که کم‌کار شده و کمتر در سینما و تلویزیون دیده می‌شود. این در حالی است که مخاطب خاص و هنردوست، همیشه به دنبال آثار متفاوت و فکر برانگیز است که در کنار آن، بازی‌های درخشان بازیگران هم نقش مهمی در تاثیرگذاری اثر دارند. بهنوش طباطبایی و میلاد کیمرام، با تسلط بر لهجه و شخصیت‌پردازی، نقش‌های خود را به بهترین شکل اجرا کرده‌اند و این امر، تماشاگر را در دنیای شخصیت‌ها غرق می‌کند.

در مجموع، «سووشون» نمونه‌ای است از هنر ساختن اثری که هم در قالب ادبیات غنی است و هم در اجرا و کارگردانی، نشان می‌دهد که سینما و تلویزیون هنوز می‌توانند با اثرهای عمیق و متفاوت، جایگاه خود را حفظ کنند و مخاطب خاص را راضی نگه دارند. این اثر، یادآور آن است که در کنار سرگرمی‌های سطحی، همیشه جای برای هنر و فکر وجود دارد و باید قدر چنین آثاری را دانست.