کشف گنجینه 600 ساله تاتارها در قلعه تاریخی بلغارستان با 957 شیء ارزشمند و سکه‌های طلا و نقره

در تاریخ ۱۷ اوت ۲۰۱۸، گروهی از باستان‌شناسان به رهبری بونی پترونوا، مدیر موزه ملی تاریخ بلغارستان، موفق شدند در یکی از اتاق‌های سوخته مربوط به قرن چهاردهم، یک کوزه استثنایی را کشف کنند. این آتش‌سوزی قدیمی، که سابقاً رخ داده بود، نقش مهمی در تعیین زمان دفن این گنجینه ایفا کرد. کوزه، پر از خاک و زیورآلات، جهت بررسی‌های دقیق‌تر به موزه ملی تاریخ منتقل شد و در آزمایشگاه مورد بازگشایی و مطالعه قرار گرفت.

کشف اشیاء ارزشمند در مجموعه گنجینه

باستان‌شناسان با دقت و مهارت در جدا کردن خاک، موفق شدند ۹۵۷ شیء را شناسایی کنند. این اشیاء شامل موارد زیر بودند:

• هشتصد و هفتاد و سه سکه طلا و نقره
• ۱۱ عدد قطعه اتصال و سگک
• ۲۸ دکمه در رنگ‌های نقره‌ای و برنزی
• یازده جفت گوشواره طلا
• یک حلقه طلایی
• یک حلقه فلزی دیگر
• چهار قطعه طلای منقوش با نگین‌های قیمتی

علاوه بر این، سکه‌های عثمانی و بلغاری که در این مجموعه قرار دارند، ارزش تاریخی بالایی برخوردارند. بخش اعظم این سکه‌های عثمانی از دوره سلطنت سلطان بایزید یلدریم (۱۳۸۹-۱۴۰۲) است و تعدادی دیگر مربوط به دوره مراد اول (۱۳۶۲-۱۳۸۹) می‌باشند.

سکه‌های طلایی که از دوران گذشته برداشته شده‌اند

در این گنجینه، ۲۰ سکه طلای امپراتوری بیزانس وجود دارد که به آخرین سکه‌های این امپراتوری تعلق دارند. تشخیص این سکه‌ها به دلیل کاهش کیفیت آن‌ها دشوار بوده است، اما باستان‌شناسان توانسته‌اند تصاویری برجسته از جمله یوحنای پنجم پالایولوگوس، یوحنای هفتم پالایولوگوس، آندرو نیکوس دوم و آندرو نیکوس سوم را بر روی آن‌ها شناسایی کنند. همچنین، هشت سکه طلای ونیزی با وزن ۳.۵ گرم و طلای ۲۴ عیار در این مجموعه کشف شده است که از کیفیت بالایی برخوردار هستند.

ارتباط میان تاریخ غنی و دوره‌های پرتنش

مطالعات نشان می‌دهد که زمان‌بندی سکه‌های موجود در این گنجینه با شواهد مربوط به آتش‌سوزی در اتاق مطابقت دارد. این یافته‌ها حاکی از آن است که گنجینه در اواخر قرن چهاردهم میلادی، در دوره‌ای پرآشوب، در زیر کف اتاق مخفی شده است. در آن زمان، این منطقه بخشی از دسپوتات دوبروجا، یک شاهزاده‌نشین مستقل در امپراتوری متلاشی‌شده بلغارستان بود.

این دسپوتات تحت فرمان فردی به نام دوبروتیتسا به اوج قدرت و وسعت رسید. او شهر کالیاکرا را به عنوان پایتخت خود برگزید و یک ناوگان دریایی قدرتمند تشکیل داد که در اتحاد با ونیز علیه جنوا به کار گرفته شد.

تحولات و تغییرات سیاسی در منطقه

پس از دوبروتیتسا، پسرش ایوانکو بر تخت سلطنت نشست و سیاست‌های پدرش را تغییر داد. او با سلطان عثمانی و جنوا توافق‌نامه صلح امضا کرد و مرکز حکومتی دسپوتات را از کالیاکرا به وارنا منتقل نمود. با این حال، این تغییرات سیاسی نتوانست ثبات قابل توجهی ایجاد کند و در نهایت، ایوانکو در سال ۱۳۸۸ در نبردی با نیروهای عثمانی کشته شد.

حمله تاتارها و ارتباط ممکن با مخزن گنجینه

در این دوره، منطقه با تهاجمات گسترده تاتارها مواجه شد. یک تاریخ‌نگار در اواخر قرن چهاردهم گزارش می‌دهد که در سال ۱۳۹۹، تاتارها به وارنای ساحلی حمله کردند. شهرهای کنار دریای سیاه، از جمله کالیاکرا، نیز از این حملات در امان نماندند. شواهد نشان می‌دهد که این گنجینه احتمالاً توسط یکی از تاتارها در قلعه‌ای دفن شده است، زیرا اشیاء موجود نشانگر جمع‌آوری آن‌ها از افراد مختلف در یک رویداد خاص است.

در سال ۱۴۰۱، تاتارهای آکتاوی کنترل قلعه را به دست گرفتند، اما در نهایت شکست خوردند و مجبور به ترک آن شدند. با توجه به اینکه خانه‌ای که این گنجینه در آن کشف شد، منزلگاهی مجلل بوده است، احتمال می‌رود که یک فرمانده تاتار این اشیاء را جمع‌آوری کرده و در آنجا نگهداری می‌کرده است. حملات سال ۱۴۰۱ نیز منجر به فرار او و نابودی محل سکونتش شده است.