شور و حرارت بی‌نظیر کنسرت علی یاسینی؛ هواداران جوان در اوج هیجان و جشن بی‌سابقه

یک ساعت باقی مانده است تا کنسرت آغاز شود و ارکستر در پشت درهای بسته در حال تمرین است. در این لحظه، تجمع ده‌ها نفر از طرفداران علی یاسینی پشت در سالن برگزاری کنسرت به چشم می‌خورد؛ آنها با شنیدن صدای سازها، فریاد و سوت‌های گوش‌خراش سر داده‌اند و این وضعیت تا زمانی که درهای سالن باز شوند، ادامه دارد.

با باز شدن درهای سالن، این همهمه وارد فضا شد. سالن لحظه‌ای آرام نبود و هر چه تعداد حضار بیشتر می‌شد، صدای سوت و کف‌زدن‌ها نیز افزایش می‌یافت. این وضعیت زمانی به اوج رسید که گروه وارد صحنه شدند و از آن زمان تا پایان کنسرت، بدون هیچ استثنایی، سالن پر از سر و صدای شدید و همهمه باقی ماند؛ حتی برای نیم‌دقیقه‌ای آرامش بر آن حکم‌فرما نشد.

نکته جالب توجه در این ماجرا، یکنواختی سنی تمامی حاضرین در سالن بود. تمام مخاطبان این کنسرت، جوانانی بودند در بازه سنی ۱۵ تا ۲۵ سال که با شور و هیجان بی‌نظیری جمع شده بودند. این موج عظیم، به قدری قوی و بی‌سابقه بود که تصور می‌رفت این جمعیت، شاید توسط فرد یا گروهی مامور شده‌اند تا چنین غوغایی برپا کنند. اما وقتی نگاهی به کسانی که این فعالیت‌ها را انجام می‌دادند، می‌انداختیم، این فرضیه رنگ می‌باخت، چرا که بیش از ۸۰ درصد جمعیت سالن، با شور و اشتیاقی جنون‌آمیز در حال تشویق خواننده محبوب خود بودند.

در کنار این همه، توجه به حرکات علی یاسینی، خواننده جوان، جالب است. او با ظاهر سنگین و موقر روی صحنه حاضر شد. برخلاف بسیاری از هنرمندان، او اصلاً ندوید یا پرید، و تنها حرکت قابل توجه‌اش، قدم زدنهای محدود روی سن بود. در این کنسرت، هیچ درخواست خاصی از سوی او برای سوت و جیغ یا همخوانی با مخاطبان مطرح نشد. در چنین فضایی، تعجب‌آور بود که بیش از ۸۰ درصد سالن، از ابتدا تا انتهای هر آهنگ، با هماهنگی کامل و به شکل منسجم، آن‌ها را می‌خواندند و احساس عمیقی از همدلی و شور در آن‌ها موج می‌زد. اگر دوربین‌هایی در سالن حضور داشتند و تصاویر حس این جمعیت را ضبط می‌کردند، بی‌شک نمونه‌هایی از آن در شبکه‌های مجازی وایرال می‌شد.

در واقع، این جمعیت بدون هیچ تحریک خارجی و به طور خودجوش، یک سونامی عظیم را شکل دادند و قبل از شروع کنسرت، به طور طبیعی آنجا را منفجر کردند. آن‌ها برای حمایت از خواننده محبوب خود، گل، شکلات و هدیه‌های زیادی آورده بودند که بی‌اغراق، نمونه‌ای نادر در بسیاری از کنسرت‌ها است.

در این شب، یاسینی تنها چند جمله کوتاه با حضار صحبت کرد؛ جمله‌هایی همچون: «خیلی خوشحالم که شما را می‌بینم» و «دلم برایتان تنگ شده بود». در شب اول، زمانی که بهنام بانی برای اولین‌بار در طول جشنواره، ساز به دست گرفت، یاسینی دو قطعه را با گیتار برای مخاطبان اجرا کرد.

وقتی یاسینی از جمع خداحافظی کرد، بسیاری از حاضرین با تعجب نگاه می‌کردند و جمله «واقعا تموم شد» را با تعجب تکرار می‌نمودند. او در این اجرا، آهنگ‌هایی چون «نصف شب»، «منو برگردون»، «نده قول»، «دیوار»، «این روزا»، «پرواز»، «الکی»، «دورترین نزدیک»، «ماه قشنگم»، «جنگ»، «بهتر از منه» و «چراغونی» را برای هوادارانش اجرا کرد.

پس از شنیدن قطعه پایانی، جمعیت به صورت هم‌صدا از یاسینی خواستند که قطعه جدید خود را مجدداً اجرا کند. او نیز در عرض سه دقیقه، برای بار دوم، آهنگ «نصف شب» را اجرا کرد.

پس از پایان کنسرت، جمعیت در پله‌ها، بیرون از سالن و حتی در فضای باز نمایشگاه بین‌المللی به طور دسته‌جمعی و با صدای بلند، آهنگ‌های یاسینی را سر می‌دادند. این تجمع و هم‌آوایی جمعی، جشنواره سی‌وهشتم را به عنوان یک رویداد بی‌نظیر در ثبت رکورد آتش زدن سالن و ایجاد هیاهوی جمعی متمایز کرد، و این موفقیت با اختلاف قابل توجه به نام هواداران علی یاسینی ثبت شد.