اعتراف تلخ رضا فیاضی درباره خشونت و تحقیر فرزند؛ هشدار جدی به والدین درباره اهمیت محبت و احترام

محبت، احترام و گفت‌وگوی سالم با فرزند سرمایه‌ای بی‌بدیل است که جایگزین ندارد. خشونت، تحقیر و زورگویی ممکن است در لحظه‌ای احساس قدرت دهند، اما در واقع ریشه‌های عشق و اعتماد را می‌خشکانند. زخم‌هایی که رفتارهای خشن والدین بر روح کودک وارد می‌کند، ممکن است سال‌ها بعد به نفرت، فاصله و حتی احساس انتقام منجر شوند.

به جای تمرکز بر «حق پدر و مادر بودن»، باید به «وظیفه‌ی پدر و مادر بودن» توجه کنیم: شنیدن، فهمیدن و ساختن رابطه‌ای بر پایه‌ی احترام و محبت.

رضا فیاضی می‌گوید: من پدر نامهربانی هستم. در کودکی به فرزندم زور گفتم و فکر می‌کردم حرف‌هایی که می‌زنم، درس است. او را تحقیر کردم و در حالی که نادان بودم، او را کتک زدم. زمانی که جوان‌تر بودم، به پسرم کشیده زدم و او در خاطراتش نوشته بود که یک روز پدرش را می‌کشد. وقتی پسرم خارج از کشور رفت، احساس کردم تمام وجودم فرو ریخته است.