نوید محمدزاده و فرشته حسینی؛ عشق، هنر و چالش‌های بازیگری
گفتگوی جنجالی نوید محمدزاده با جزئیات زندگی، هنر و رابطه عاشقانه با فرشته حسینی
گفتگوی جذاب نوید محمدزاده با جزئیات زندگی، هنر و رابطه عاشقانه با فرشته حسینی، از شروع فعالیت تا عشق و چالش‌های بازیگری را بخوانید.
نوید محمدزاده در سریال «قورباغه» به کارگردانی هومن سیدی در کنار فرشته حسینی و دیگر بازیگران مطرح کشور حضور داشت. او با انتشار یک ویدئو و نوشتن پیامی عاشقانه برای فرشته حسینی، تولد او را تبریک گفت. فرشته حسینی نیز در واکنش به این فیلم، با متنی محبت‌آمیز به آن پاسخ داد. این اقدام نوید محمدزاده فضای مجازی را تحت تاثیر قرار داد.
در گفتگویی قدیمی با نوید محمدزاده، او درباره آغاز فعالیت هنری‌اش صحبت کرده است: «در سال ۱۳۸۲، پس از دریافت دیپلم، به آموزشگاه هفت هنر در کرج رفتم و دوره یکساله‌ای را زیر نظر اساتیدی مانند آقای محمد یعقوبی، خانم مهتاب نصیرپور و آقای نوید فرح مرزی گذراندم. در آن زمان، در اجراهای خصوصی بازی می‌کردم و از نمایشنامه‌خوانی برای چند تماشاچی که دوستانم بودند شروع کردم، تا اینکه در اجراهای بزرگ‌تر با تماشاچیان زیاد به صحنه رفتم و این مسیر را دوست دارم؛ چون معتقدم پله‌پله باید پیش رفت، نه اینکه زودتر بخواهی چهره‌سازی کنی.»
او درباره شروع حرفه‌ای‌اش گفت: «کار اول من در فیلم «در میان ابرها» ساخته روح‌الله حجازی بود، و در پایان سال ۱۳۸۸ در فیلمی با نقش اصلی در کنار برادران قبادی ظاهر شدم که متأسفانه مجوز نگرفت.»
در مورد اولین اجراهای عمومی‌اش، افزود: «نخستین حضورم در تئاتر با نمایش «پسران آفتاب» در کرج بود که در سال ۱۳۸۷ جایزه دوم بخش بین‌الملل جشنواره دانشجویی را کسب کردم. سال ۱۳۸۸ نمایش «ماه در مرداب» اثر محمد کوروش نیا را در تالار محراب اجرا کردم، و شروع جدی‌ام را در سال ۱۳۸۹ با «فاصلۀ تاریک ستاره‌ها» اثر ایثار ابومحبوب رقم زدم. بعد از آن، «یک دقیقه سکوت»، «دهانی پر از پرنده»، «آخرین نامه» و دیگر آثار را روی صحنه بردم و در جشنواره‌های داخلی و بین‌المللی موفقیت‌هایی کسب کردم.»
در مورد بداهه‌پردازی در بازیگری، گفت: «بداهه باید در تمرین‌ها شکل بگیرد؛ ناخودآگاه در تمرینات، چیزی از من بیرون می‌آید و کارگردان آن را نگه می‌دارد. در اجرا هم گاهی اتفاقاتی می‌افتد که رفتارهای بداهه‌ای است و بر جریان کلام اولویت دارد، زیرا به اجرای تازگی می‌دهد. من جز بازیگرانی هستم که جزئیات بازی را در ذهنم دارم و در لحظه می‌دانم کجا نگاه کنم، چه ریتمی داشته باشم؛ این چیدمان‌ها باید به گونه‌ای باشد که تماشاچی فکر کند همه چیز بداهه است، در حالی که در واقع چیدمان است.»
او درباره کارگردانان مورد علاقه‌اش و تفاوت‌های آن‌ها گفت: «بازیگر باید با کارگردان‌های مختلف کار کند تا تجربه‌های متفاوتی کسب کند. مثلا مهرداد کوروش نیا کارگردانی است که تمرین‌های خانوادگی و صمیمانه دارد، و این ارتباط مستقیم با تماشاچی برقرار می‌کند. کارهای او و کارگردانانی مانند خانم کیخایی و آقای یعقوبی نشان می‌دهد که اعتماد و آزادی در بازیگری اهمیت زیادی دارد. هر کارگردانی شیوه خودش را دارد و باید در آن آزادی عمل باشد.»
در پاسخ به اینکه تمایل دارد سبک‌های جدید تئاتر را تجربه کند یا نه، گفت: «قطعا. من دوست دارم تجربیات جدید داشته باشم، اما معتقدم بازیگر باید خودش را بشناسد و نقش را به شکل طبیعی و متناسب با آن ایفا کند. نباید در کاری بروی که تماشاگر احساس کند بازیگر ابزار است و نقش را به درستی درک نمی‌کند. من از کارهای تحمیلی و نقش‌هایی که در آن‌ها احساس می‌کنم بازیگر ابزار است، بیزارم.»
او درباره رابطه‌اش با تماشاگر و تفاوت‌های تئاتر و سینما گفت: «در تئاتر، صدای طبیعی بازیگر و جزئیات فنی مهم است، اما هدف در هر دو فضا باورپذیری است. بازیگری باید طوری باشد که مخاطب باور کند، چه در سینما و چه در تئاتر.»
در مورد شروع علاقه‌مندی‌اش به هنر، نوید محمدزاده گفت: «در جوانی فوتبال بازی می‌کردم و قرار بود در تیم نوجوانان سایپا بازی کنم، اما پس از تماشای فیلم‌های «سوته دلان» و «قیصر»، و بعدها فیلم «صورت زخمی» با بازی پاچینو، دچار جنون شدم و تصمیم گرفتم بازیگر شوم. این عشق به بازیگری در من شکل گرفت و حالا معتقدم من نوع خودم هستم؛ چون باور دارم هر کسی ویژگی‌های خاص خودش را دارد و نباید از دیگری تأثیر بگیرد، اما خانواده‌ام تأثیرگذار بوده‌اند.»
او درباره تیپ‌های خاص و متفاوتش گفت: «من همیشه تیپ‌های عجیب و متفاوتی می‌زنم، در جشنواره‌ها و در فیلم‌ها حضور دارم، چون می‌خواهم دیده شوم و حاشیه‌سازی کنم. این سبک، بخشی از شخصیت من است و دوست دارم همیشه متفاوت باشم.»
در مورد مشکلات و چالش‌های حرفه بازیگری، افزود: «در این حرفه، باید قدردان و تحسین‌کننده کار دیگران باشی. اگر نتوانی به دیگران احترام بگذاری و موفقیت آن‌ها را تبریک بگویی، پیشرفت نمی‌کنی. من از استعدادهای دیگران، مانند صابر اَبر، باران کوثری و ترانه علیدوستی، خوشحال می‌شوم و سعی می‌کنم از آن‌ها بی‌نهایت یاد بگیرم. اما نگاه‌های منفی و حسادت در هنر، اذیتم می‌کند.»
در رابطه با رابطه‌اش با تماشاگر، گفت: «نمی‌خواهم باعث آزردگی یا خستگی آن‌ها شوم. خیلی نظر می‌پرسم و سعی می‌کنم بازخورد بگیرم. مثلا اجرای آخر «زمستان ۶۶» را از تو خواستم ببینی و نظرت را بپرسم. نظرات دیگران، حتی عادی‌ترین‌ها، می‌تواند به من کمک کند.»
در مورد تفاوت تئاتر و سینما، گفت: «تنها تفاوتشان در جریان صدا است؛ در تئاتر، صدای طبیعی و در سینما، صدای مصنوعی و فنی است، اما هدف هر دو باورپذیری است. بازیگر باید در هر دو فضا، نقش را به گونه‌ای بازی کند که مخاطب آن را باور کند.»
در مورد اولین علاقه‌مندی‌اش به هنر، نوید محمدزاده توضیح داد: «در دوران دبیرستان، فیلم «سوته دلان» و «قیصر» را دیدم و پس از آن، «صورت زخمی» پاچینو را گرفتم و دچار عشق به بازیگری شدم. از آن زمان، تصمیم گرفتم به جای آنکه تقلید کنم، مدل خودم باشم و باور دارم هر فرد ویژگی‌های خاص خودش را دارد.»
در نهایت، درباره رابطه‌اش با فرشته حسینی، گفت: «ما در هفتم مرداد ۱۴۰۰ ازدواج کردیم. او بازیگر است و از خانواده‌ای افغان است که چند دهه پیش به ایران مهاجرت کرده‌اند. اخیراً، او به دلیل وضعیت کشورش در کابل است و در پروژه‌های سینمایی فعالیت می‌کند. رابطه‌مان بر پایه عشق و احترام است و هر روز بیشتر به هم نزدیک می‌شویم.»
