زندگینامه و زندگی خصوصی فریبا کوثری | عکس‌های جذاب و ناگفته‌های بازیگر محبوب ایران

زندگینامه و زندگی خصوصی فریبا کوثری، بازیگر محبوب ایران، با عکس‌ها و ناگفته‌های جذاب از مسیر حرفه‌ای و خانواده‌اش را در این مطلب بخوانید.

زندگینامه فریبا کوثری

فریبا کوثری، متولد اول آذر 1345 در زاهدان، بازیگر فعال در حوزه سینما، تلویزیون، تئاتر و برنامه‌های رادیویی در ایران است. او دارای مدرک دیپلم در رشته اقتصاد می‌باشد.

خانواده، نهاد بنیادی و اصلی جامعه است که در آن انسان‌ها با یکدیگر رابطه‌ برقرار می‌کنند، ارزش‌ها، فرهنگ و باورهای خود را انتقال می‌دهند و پایه‌های شخصیت و هویت فردی شکل می‌گیرد. این واحد اجتماعی نقش مهمی در تربیت، حمایت و امنیت اعضای خود دارد و تاثیر زیادی بر رشد و توسعه فردی و اجتماعی افراد دارد. خانواده، مکانی است برای عشق، احترام، همبستگی و همکاری، که در آن افراد می‌آموزند چگونه با دیگران ارتباط برقرار کنند و ارزش‌های انسانی را در زندگی روزمره به کار گیرند.

در یک خانواده چهار نفره به دنیا آمدم. پدرم معاون اداره پست، تلفن و تلگرام در زاهدان بود. زمانی که پنج ساله بودم، خانواده‌مان به تهران نقل مکان کردند و من تنها یک برادر دارم. من می‌گویم که مادرم در تربیت ما بسیار سخت‌گیر بود و تمام توجه‌اش به ما معطوف بود تا به خوبی تربیت شویم و قوانین خانواده را رعایت کنیم. حساسیت‌های او در این دوره به خاطر این بود که ما به قوانین خانواده احترام بگذاریم.

ازدواج و همسر فریبا کوثری

او هنوز ازدواج نکرده و مجرد است. علت عدم ازدواج او، وابستگی شدید به خانواده و پدر و مادرش است. فریبا کوثری در این باره می‌گوید: «من بسیار به پدر و مادرم وابسته‌ام و این وابستگی باعث شده در طول این سال‌ها همیشه تمایل داشته باشم کنار مادر و برادرم باشم. زمانی فکر می‌کردم اگر ازدواج کنم، ممکن است فاصله و جدایی بین من و خانواده‌ام ایجاد شود، بنابراین ترجیح دادم ازدواج نکنم.»

از مهمانداری در هواپیما تا وارد شدن به حرفه بازیگری

در دوران جوانی، تمایل داشت که مهماندار هواپیما باشد، اما سرنوشت او را در سن ۲۲ سالگی بدون داشتن دانش و آموزش در رشته بازیگری وارد دنیای هنر کرد. اولین تجربه او در سال ۱۳۶۷ در فیلم "چهره یک صهیونیست" رقم خورد.

آغاز فعالیت

فریبا کوثری در سال ۱۳۶۷ وارد دنیای بازیگری شد و اولین نقش خود را در فیلم «مسیر تند باد» به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی ایفا کرد.

نقش برتر

من تمام نقش‌هایی که ایفا کرده‌ام را دوست دارم، چون در هر کدام از آن‌ها بخشی از خودم حضور دارد. اما نقش‌هایی که در سریال‌های «معصومیت از دست رفته» و «مختارنامه» بازی کردم، بیش‌تر مورد علاقه‌ام هستند و هنوز گاهی به یاد آن‌ها می‌افتم.

موقعیت و جایگاه دائمی در ذهن‌ها

شهرت فریبا کوثری از سال 1380 با نقش‌آفرینی در سریال معصومیت از دست رفته آغاز شد. این شهرت در سال‌های 1386 و 1387 با حضور در سریال‌های بی گناهان و بی صدا فریاد کن افزایش یافت. اوج درخشندگی او در سال 1388 با بازی در سریال دلنوازان بود و پس از آن در سال 1389 با نقش‌آفرینی در سریال مختارنامه به اوج رسید.

تجربه در اجرای پروژه‌ها

دغدغه اصلی من آسیب‌های اجتماعی مرتبط با زنان است، به همین دلیل تصمیم گرفتم در برنامه زنان قصه ما در سال ۹۶ اجرا داشته باشم. می‌دانم که مجری باید دانش و اطلاعات گسترده‌ای داشته باشد، اما چون موضوع برنامه درباره زنان بود، احساس کردم بهتر و راحت‌تر می‌توانم با مهمانان ارتباط برقرار کنم.

پشتیبانی مادر و حوزه هنر بازیگری

برای اولین بار موضوع بازیگری را در خانه مطرح کردم. مادرم، که زنی سخت‌گیر بود، با وجود این تصمیم من را حمایت کرد. او به من گفت: «من تو را آن‌طور تربیت کردم که مطمئنم در هر شرایطی دست از تلاش برنمی‌داری.» این دلگرمی و حمایت‌های او نقش مهمی در پیشرفت من در این مسیر داشت.

مادر با دقت و سخت‌گیری

یادم است سال‌ها قبل، زمانی که هجده ساله بودم، به مناسبت تولد یکی از دوستانم دعوت شده بودم. این اولین باری بود که مادرم اجازه می‌داد من به تنهایی به جشن بروم، هرچند که او من را تا خانه دوستم همراهی کرد. آن روز، مادرم از من خواست ساعت ۹ شب به خانه برگردم، اما من نیم ساعت دیرتر رسیدم. او با من برخورد تندی کرد که از آن پس هرگز جرات نکردم بیشتر از زمانی که مادرم تعیین کرده بود، به خانه برسم.

آرامش بیرونی

جالب است بدانید که برخلاف ظاهر آرام و صدای ملایمی که دارم، درونم پر از هیجان و تلاطم است. شاید دلیل این وضعیت، حساسیت و زودرنجی من باشد. در نهایت، هر فردی بهتر و بیشتر از درون خودش خبر دارد. با این حال، همواره سعی می‌کنم به خدا توکل کنم و در لحظه تصمیم‌گیری نکنم. همچنین تلاش می‌کنم استرس‌هایم را کنترل کنم، چون معتقدم تنها مرگ است که راه‌حلی ندارد.

یادگیری‌های زندگی

فریبا کوثری می‌گوید:

انسان‌ها تنها از یک فرد در زندگی درس نمی‌گیرند. من بیشتر تجربیات و آموزه‌های زندگی‌ام را از همکارانم آموخته‌ام؛ از خانم ژاله علو گرفته تا مرحوم خسرو شکیبایی. البته نقش مادر و خانواده‌ام نیز در این مسیر بسیار مهم بوده است. تجربه‌ها به مرور زمان فرد را پخته‌تر، کامل‌تر و صبورتر می‌سازند. همچنین، این تجربیات کمک می‌کنند که کمتر قضاوت کنیم و در تصمیم‌گیری‌ها دیرتر اقدام کنیم.