رویا میرعلمی با تصویر احساساتی از تئاتر و پیام امیدبخش برای ایران در روزهای سخت

رویا میرعلمی در متنی تأمل‌برانگیز نوشت: این سودابه، در نمایش، عمداً عاشق و قاتل است... اما این قاب تنها صحنه تئاتر نیست.

این تصویر نمادی است از تمامی بغض‌هایی که در این روزها در گلوی‌مان فشرده شده است.

چشم‌هایی که برای همیشه بسته شدند،

دل‌هایی که سوختند،

مادرانی که مانند سودابه، دست به صورت خود کشیدند،

نفس‌هایی که بریدند،

و هیچ پنجره‌ای باز نشد.

جنگ این واژه‌ی ترسناک و مهیب،

و هر شب، انفجار و خبر مرگ در گوشه و کنار این سرزمین صبور.

ما هر روز با جان و دل‌های بی‌رمق‌مان ایستادیم،

نفس کشیدیم،

دستان لرزان‌مان را به سمت پنجره‌ها بردیم،

و در دل تاریکی‌ها، دنبال یک کورسوی امید گشتیم.

به احترام تمام مادران...

تمام زنانی و مردانی که زخم دیده‌اند...

و به احترام همه مردمی که صبورانه تحمل کردند،

درد کشیدند...

ولی باز هم صبح را زندگی کردند.

آرزو دارم،

به صبح،

به روز،

نفس بی‌ترس،

خنده‌ای از ته دل،

و وطن بی‌گریه.

برای ایران،

برای مردمی که ماهند، ستاره‌اند، و جان دارند.