جواد عزتی: تمرکز بر روایت داستان مهم‌تر از خوب بازی کردن است؛ بازیگر باید داستان را روایت کند

در گفت‌وگویی که با «اندیشه پویا» داشتم، جواد عزتی درباره بازیگری و تجربیات شخصی‌اش صحبت کرد؛ نکاتی که دیدگاه او را در مورد هنر بازیگری روشن‌تر می‌کند و مطالعه آن خالی از

او معتقد است که همه ما در لحظه زندگی می‌کنیم. در عرصه بازیگری، تأکید زیادی دارد بر اینکه بازیگر باید دیالوگ‌های فیلمنامه را عیناً بیان کند. اگر بازیگر انتظار داشته باشد که متن بر اساس زبان خودش تغییر کند، باید بگویم که برعکس، باید همان چیزی را بگوید که در متن آمده است، چون این کار به او کمک می‌کند تا متفاوت ظاهر شود و از تکرار سابق خود بپرهیزد. او مثال می‌زند که اگر دو نویسنده در کنار هم قرار گیرند و موضوع هر سکانس را بدانند، ولی خروجی کارشان کاملاً متفاوت است؛ پس هر بازیگر باید دیالوگ‌ها را به زبان خودش اجرا کند تا از دیگری متمایز باشد، وگرنه به تکرار می‌افتیم.

عزتی چندی پیش به همکارش گفت که در جهان چند سینما وجود دارد که بازیگران آن‌ها بومی نباشند؛ سینمای آمریکا و ایران و شاید چند کشور دیگر این ویژگی را دارند. بر این باور است که سینمای ایران در حوزه بازیگری در سطح جهانی قرار دارد و از نظر کیفیت، جایگاه قابل قبولی دارد.

او همچنین در مورد سینمای هالیوود صحبت می‌کند که محل گردهمایی بهترین بازیگران جهان است، نه تنها آمریکا. با وجود عقب‌ماندگی‌ها و تنبلی‌های داخلی که درباره‌شان صحبت می‌کنیم، باید به نقاط قوت هم توجه کنیم و از آن‌ها سخن بگوییم، نه فقط به انتقاد و سرزنش.

این نگاه، ریشه‌ای تاریخی دارد؛ در جامعه‌ای که رسانه‌ها نقش پررنگی دارند، نقاط ضعف و شخصیت‌های سست شکل می‌گیرد. سیاست غالب در دنیا همین است. او اشاره می‌کند که در سینمای ایران بازیگران بسیار خوبی داریم، اما متأسفانه به جز چند نفر، در سطح بین‌المللی حضور نداریم.

عزتی معتقد است که فیلم‌سازی برای صادر کردن فرهنگ کشور است، اما وقتی فیلم‌های ایرانی وارد بازارهای خارجی می‌شوند و تبلیغاتشان خارج از مرزهای ایران انجام می‌شود، با موانع روبه‌رو می‌شویم. او می‌پرسد که چرا این‌گونه با سینمایمان رفتار می‌کنیم، در حالی که هدف اولیه‌مان انتقال فرهنگ است.

سینما، به گفته او، کودک سرراهی نیست. او به نمونه‌هایی اشاره می‌کند که فیلم‌هایی ساخته شده و به خارج رفته‌اند، اما در داخل کشور از آن‌ها قدردانی نمی‌شود. با این حال، او بر این باور است که روزی همه جهان سینمای ایران را درک خواهند کرد، همان‌طور که امروز ما در داخل کشور آن را نمی‌پذیریم.

در اصول بازیگری، عزتی شعار می‌دهد: «خوب بازی کردن، سم است.» یعنی بازیگر باید فراموش کند که فقط باید خوب بازی کند، بلکه باید داستان را روایت کند. اگر نتواند داستان کاراکتر را درست منتقل کند، حتی اگر بازی‌اش خوب باشد، در نهایت تنها یک سکانس خوب ساخته است. او ترجیح می‌دهد در یک اثر خوب سهیم باشد، نه اینکه صرفاً به خاطر بازی خوبش دیده شود. او معتقد است که اصرار بر خوب بازی کردن در سکانس‌های خاص، ممکن است تمرکز مخاطب را از داستان اصلی منحرف کند و این نباید اتفاق بیفتد.

عزتی عاشق داستان‌گویی درباره آدم‌ها است. او می‌گوید که نمی‌تواند کسی را ببیند و بدون ساختن داستان آن روزش در ذهن، از ظاهر و جزئیات لباسش، تصور نکند. برایش توجه به جزئیات زندگی روزمره، همانند زندگی است. شب‌ها، اگر احساس کند در توجه به فردی که در خیابان با او روبه‌رو شده است کوتاهی کرده، حتماً خود را سرزنش می‌کند و حتی برای پیدا کردن کسی که با او عکس گرفته است، تا کرج هم رفته است. این عشق به جزئیات و توجه به انسان‌ها، بخش جدانشدنی از شخصیت او است.