ایرن ستاره سینمای ایران و آرایشگر معروف؛ از نقش مهدعلیا تا فعالیت‌های هنری و زیبایی

این متن را بازنویسی می‌کنم:

ایرن، بازیگر ایرانی با اصالت ارمنی، در حدود ۲۷ فیلم نقش آفرینی کرده است. او با درخشش در تئاتر سعدی و اجرا در نمایش‌هایی مانند «بادبزن خانم وندرمیر»، «شنل قرمز» و «چراغ گاز» به شهرت رسید. اما یکی از نقش‌های ماندگار او، بازی در نقش مهدعلیا، مادر ناصرالدین شاه، در سریال «سلطان صاحبقران» ساخته علی حاتمی است که همچنان در ذهن مخاطبان باقی مانده است.

ترس و اضطراب / ۱۳۴۱

از آثار سینمایی او می‌توان به «چشمه آب حیات» ساخته سیامک یاسمی، «خروس» ساخته شاپور قریب، «خداحافظ رفیق» ساخته امیر نادری، «بلوچ» ساخته مسعود کیمیایی و «قاصد بهشت» اشاره کرد. درباره فیلم «قاصد بهشت»، ایرن اظهار می‌کند: «در آن زمان، سینماها در اختیار فیلم‌های ایتالیایی بودند و مردم برای تماشا کردن فیلم‌های سیلوانا منگانو و سوفیا لورن، بی‌تابی می‌کردند. با پخش فیلم «قاصد بهشت»، مدتی شاهد کاهش رونق فیلم‌های ایتالیایی بودیم. استقبال بسیار زیاد از این فیلم باعث شد که اکثر سینماها مجبور شوند دو نوبت بیشتر آن را نمایش دهند.»

بلوچ / ۱۳۵۱

ما چه اطلاعاتی درباره او داریم؟

ایرن زازیانس در سال ۱۳۰۶ در شهر بابلسر به دنیا آمد. او تا مقطع دیپلم تحصیل کرد. در دوران مدرسه، او در نمایش‌های مختلف شرکت می‌کرد و از سن ۱۹ سالگی فعالیت هنری خود را به صورت رسمی آغاز نمود. زمانی که تنها ۱۶ سال داشت، با محمد عاصمی، شاعر و روزنامه‌نگار جوان و چپ‌گرا، ازدواج کرد و پس از آن به تهران مهاجرت کردند. در سال ۱۳۲۵، ایرن با محمدعلی وثیقی، مدیر تئاتر فردوسی در خیابان لاله‌زار، قرارداد کاری امضا کرد.

خروس / سال ۱۳۵۲

چشم‌انداز او نسبت به هنر بازیگری

ایرن در یکی از مقالات روزنامه‌ها درباره دیدگاهش نسبت به هنر بازیگری اظهار داشت: «در نقش‌های مختلفی که ایفا کردم، تفاوت‌های زیادی وجود داشت. هر نقش ویژگی‌های خاص خودش را داشت و من تلاش می‌کردم زنانی را که نقش می‌نمایم، درک کنم. برای من بسیار جذاب بود که این زنان را مطالعه و فهمیدن آن‌ها را تمرین کنم. همواره گفته‌ام که بازی در نقش‌های متفاوت زنان، به من کمک کرده است تا به عنوان یک بازیگر رشد کنم.»

سلطان صاحبقران، سال ۱۳۵۴

کارمند محترم

او در سال ۱۳۲۹ نخستین حضور هنری خود را در نمایش «کارمند شریف» به کارگردانی استفانیان تجربه کرد. عبدالحسین نوشین، کارگردان تئاتر، پس از ترور شاه در ۱۵ بهمن ۱۳۲۷، به همراه چند تن دیگر از رهبران حزب توده ایران دستگیر شد.

خانم وندرمیر با بادبزن خود

مدتی بعد، شاگردان نوشین تئاتر سعدی را در خیابان شاه‌آباد راه‌اندازی کردند. اداره این تئاتر به‌طور رسمی بر عهده لرتا، همسر نوشین و حسین خیرخواه، یکی از همکاران نزدیک او، بود. زمانی که تئاتر سعدی قصد داشت نمایشنامه «بادبزن خانم وندرمیر» اثر اسکار وایلد را اجرا کند، با کمبود بازیگر زن مواجه شد و در این میان، لرتا به ایرن که در تئاتر فردوسی فعالیت می‌کرد، توجه جلب کرد.

ایرن خودش این داستان را چنین تعریف کرده است: «موفقیتم در تئاتر فردوسی به اطلاع خانم لرتا رسید، که قصد داشت در مراسم افتتاحیه تئاتر سعدی، نمایشنامه بادبزن خانم وندرمیر را اجرا کند. قرار بر این شد که خانم لرتا با کمک همسرش آقای نوشین، که در زندان قصر بود، این نمایش را کارگردانی کند. بنابراین، به نصرت کریمی و محمدعلی جعفری مأموریت دادم که یک شب به تئاتر فردوسی بیایند و نمایش من را تماشا کنند. پس از اجرا، آن‌ها بازی من را پسندیدند.»

شرکت در دوره‌های آموزشی مرتبط با زیبایی و پوست

پس از این حادثه، ایرن به دیدن نوشین در زندان قصر رفت و با او دیدار کرد. او در طول بیست سال فعالیت هنری خود در سینما، در بیست و هفت فیلم ظاهر شد. پس از انقلاب و در زمانی که وضعیت سینمای ایران هنوز مشخص نبود، ایرن در دو فیلم «جایزه» به کارگردانی علیرضا داودنژاد و «خط قرمز» ساخته مسعود کیمیایی نقش‌آفرینی کرد. با ممنوع‌الکاری مواجه شده بود، اما برای تامین هزینه‌های زندگی در دوره‌های آموزشی زیبایی و پوست شرکت کرد. در نهایت، او در تاریخ ۷ مرداد ۱۳۹۱، در سن ۸۵ سالگی، بر اثر بیماری سرطان ریه در بیمارستان دی تهران درگذشت.